اگر مى خواهيم سلوك ما به سوى پروردگارمان با موفقيت انجام شود بايد به اين جمله حضرت كه به فرزندشان مى فرمايند: «وَ قَدِّرْ بَلَاغِكَ مِنَ الزَّادِ مَعَ خِفَّةِ الظَّهْرِ» آنچه تو را به مقصد مى رساند، درست ارزيابى و اندازه گيرى كن، در عين اين كه بايد مواظب باشى با توشه اى حركت كنى كه بار تو در سير الى الله سنگين و طاقت فرسا نباشد.
اين توصيه وجوه زيادى در بر دارد و از آن جمله اين كه مواظب باشيم با سنگين كردن تكاليفِ بى دليل، كار خود را سخت نكنيم. درست است كه فرمودند راه طولانى است و طى كردن آن سخت است و بايد بارى را بردارى كه تو را برساند، ولى بايد توجه داشت با هر كارى و حتى با هر كار نيكى نمى توان به مقصد رسيد، بايد بلاغ و عامل رسيدن خود را مشخص و معين كنيم، به طورى كه مطمئن باشيم اين بلاغ واقعاً عامل سير به سوى الله است و خداى ناكرده با درست انتخاب نكردن بلاغ خود، بازى نخوريم. آرى؛ درست است كه ما را حساس مى كنند تا سلوك الى الله را سرسرى نگيريم و با دقّت و حساسيت كامل سير خود را انجام دهيم، ولى در انتها مى فرمايد: نبايد اين حساسيت طورى باشد كه تو را به وسواس بكشاند و خوف تو از رجاء تو بيشتر شود و خود را به مشقّت بيندازى. بايد به خدا اطمينان كنيم و بعد از انجام واجبات، به اندازه طاقت خودمان در مستحبات قدم بگذاريم. إن شاءالله به نتيجه مى رسيم. ما بسيارى از اوقات به جاى اين كه راه را درست انتخاب كنيم و با آرامش كامل برويم، راه را درست انتخاب نمى كنيم و با تلاش زياد راه غلط را طى مى كنيم. راه درست همانى است كه علماء و فقهاى ما مطرح مى كنند. همين راه اگر با معرفت و اميد طى شود و جهت سلوكى سير و توجه قلب به سوى خدا را حتى الامكان حفظ كنيم، إن شاءالله به نتايج فوق العاده اى خواهيم رسيد.
«والسلام عليكم و رحمةالله و بركاته»