ببينيد اين روايت چقدر عجيب است، پيام روايت اين است كه هركس نظر به يگانگى خدا و رسالت پيامبر (ص) و برادرى و همراهى على (ع) با پيامبر (ص) دارد، همين توجه، او را بهشت مى برد. هركس بگويد «لا اله الا الله»، يعنى وسعت روح او با آزادى از عالم كثرت، به جنبه وحدانى عالم سير مى كند، او عملًا به بهشت سير كرده است و فردا همين توجه توحيدى صورت پيدا مى كند. شما اين حالت را در خودتان امتحان كنيد، وقتى به بخارى منزلتان دل ببنديد همين كه به آن دل مى بنديد هر لحظه با فشار خاصى روبه رو مى شويد، چون جنس بخارى كهنه شدن است، اگر داغ زده بشود يك نحوه فشار به شما مى آيد، اگر از مدل بيفتد فشارهاى ديگر به بار مى آورد، بالاخره هم مى پوسد واز بين مى رود. اصلًا جنس دنيا فشار است. حالا عكس اين حالت براى روح در نظر به توحيد واقع مى شود، دل توحيدى خدايى دارد كه هست، نه كهنه مى شود، نه دربان دارد كه مانع ارتباط تو با او شود، نه با تو قهر مى كند، نه در مقابل بدى تو بدى مى كند. ذات تو عين ارتباط و نزديكى با او است، و لذا نه تنها در ارتباط با او هيچ فشارى به روح نمى آيد بلكه همه ى فشارهاى روح از بين مى رود.
در آن روايت رسول خدا (ص) روشن نمودند عامل سير به سوى بهشت نظر به توحيد و نظر به مجسمه هاى توحيد يعنى رسول خدا (ص) و ولى خدا يعنى اميرالمؤمنين (ع) است.
بركات ارتباط با خدا در برزخ
حضرت در ادامه توصيه ى خود به فرزندشان مى فرمايند: «وَ اسْتَعَنْتَهُ عَلَى أُمُورِكَ»؛ از او مى خواهى كه در امورت ياريت نمايد و از طريق ارتباط با او از نور وجود او مدد مى گيرى. چون نفسِ ارتباط با خدا، واردشدن در عالمى است كه سختى هاى عالم ماده در آن نيست و لذا به خودى خود موجب گشايش روح است. به گفته ى مولوى:
آن جهان و راهش ار پيدا بدى كم كسى يك لحظه در اين جا بدى
نظام ارتباط روح با خدا، فوق العاده نظام با بركتى است، بايد بتوان از طريق دعا اين نظام را در شخصيت خود كشف كرد و به آن سامان داد. اگر ما در برزخ چنين ديدى نداشته باشيم بسيار مشكل خواهيم داشت، عمده مشكل ما از اين دنيا به بعد است، در اين دنيا مشغولياتى داريم كه آفات بى خدايى مان را پنهان مى كند. همين كه بدنِ جنس اين دنيا را داريم آن قدر مشغول آن هستيم كه عمق مشكل بى خدايى را احساس نمى كنيم. در اين دنيا از مشغوليت به ناخن هامان بگير تا چيزهاى ديگر، اين ها نمى گذارند فشارِ بى خدايى را احساس كنيم. به همين