مى شوى، از سخنان بعدى حضرت (ع) برمى آيد كه از دست ندادن فرصت به معنى آن است كه آبادانى قيامت خود و استعدادهايى كه در ابديت نياز دارى، را از دست نده.
خطر فاسدكردن معاد
سپس براى اين كه موضوع را براى ما به خوبى روشن كنند و ما را از مهلكه ى حرص در دنيا نجات دهند مى فرمايند: «لَيْسَ كُلُّ طَالِبٍ يُصِيبُ»، آن طور نيست كه هركس به هر آنچه خودش در زندگى دنيايى مى خواهد برسد، پس فرزندم! اين ها كه خيلى در طلب دنيا مى دوند به آنچه مى خواهند نمى رسند، زيرا كه خداوند آن چيزى را كه هركس بايد بدان برسد و از آن طريق به كمال خود دست يابد براى او فراهم كرده است. پس تو، طورى تلاش كن كه قيامتت را از دست ندهى. زيرا به طرف دنيا دويدن نتيجه اش رسيدن به مطلوب نيست، به همين جهت اهل دنيا هرچه هم از دنيا به دست مى آورند باز آرام نمى شوند، چون مطلوب خود را نيافته اند. پس اولًا: طلب دنياى بيشتر با ناكامى همراه است. ثانياً: با طلب دنياى بيشتر فرصت هاى از دست رفته جهت آبادانى قيامت ديگر بر نمى گردد. ما چه دنيا را داشته باشيم، چه نداشته باشيم چون دنيا اصل نيست در احساس بى ثمرى فرقى نمى كند. حافظ هم در اين رابطه مى گويد:
سوداگران عالم پندار را بگو سرمايه كم كنيد كه سود و زيان يكى است
حال اگر تمام انرژى انسان صرف داشتن دنياى بيشتر شد عملًا همه انرژى هاى انسان صرف نرسيدن شده است. ولى اگر متوجه شد كه زندگى دنيايى فرصتى براى آبادانى قيامت است و اصل كار را در دنيا شكل دادن حيات ابدى است، به راحتى احساس مى كند به اصل خود رسيده است، در اين حالت دنياى بيشترداشتن و يا نداشتن، انسان را به بى حاصلى در زندگى زمينى نمى كشاند، حالا يا به طور طبيعى و براساس تقدير الهى اگر بناست امكانات دنيايى بيشترى داشته باشد، برايش پيش مى آيد و يا برعكس؛ اگر تقدير الهى در آن نيست كه زندگى او وسعت يابد برايشان زندگى وسيع پيش نمى آيد، و هيچ فرقى هم نمى كند. شما در تجربه هاى خود بسيارى از افراد و خانواده ها را مى بينيد كه زندگى شان مطابق دو قاعده و دو تقدير فوق است و هركدام به سلامت زندگى مى كنند. اگر كسى متوجه اين مطلب شد گرفتار «مَفْسَدَةُ الْمَعاد» نمى شود و قيامت خود را تخريب نمى كند. از آن طرف ملاحظه كرديد كه انسان ها با غفلت از اين موضوع چگونه زندگى دنيايى و آخرتى خود را ضايع كرده اند، خداوند به راحتى امكاناتى در اختيار طرف قرار داده كه مى تواند خانه اى تهيه كند و زندگى