بسم الله الرحمن الرحيم
«وَ لَا تَكُونَنَّ مِمَّنْ لَا تَنْفَعُهُ الْعِظَةُ إِلَّا إِذَا بَالَغْتَ فِي إِيلَامِهِ فَإِنَّ الْعَاقِلَ يَتَّعِظُ بِالْآدَابِ وَ الْبَهَائِمَ لَا تَتَّعِظُ إِلَّا بِالضَّرْبِ. اطْرَحْ عَنْكَ وَارِدَاتِ الْهُمُومِ بِعَزَائِمِ الصَّبْرِ وَ حُسْنِ الْيَقِينِ»
از آنان مباش كه پند سودشان ندهد جز با بسيار آزردن، كه خردمند پند به ادب گيرد و چارپا با تازيانه خوردن. با دل نهادن بر صبر و يقين، اندوه ها را كه به تو روى آرد از خود دور گردان.
موعظه پذيرى
حضرت امام الموحدين (ع) مى فرمايند: از آن ها نباش كه طورى قلب خود را مشغول دنيا كرده اند، كه ديگر موعظه روى قلبشان اثر نمى كند. بعضى ها طورى خود را مشغول امور دست و پاگير دنيا كرده اند كه حتى اگر چاهى جلوى پايشان باشد نمى توانند خود را از فروافتادن در چاه نجات دهند، اين ها تماماً تحت تأثير شرايطى قرار مى گيرند كه مى خواستند از آن فرار كنند. گاهى انسان آنچنان بصيرت خود را از دست مى دهد كه از نور فرار مى كند و به سوى ظلمات مى رود. انسانى كه بصيرت خود را از دست داد و اميال نفس امّاره را عين شخصيت خود پنداشت، ديگر نصيحت و موعظه بر او مؤثر نيست، ديگر نمى تواند فاجعه هايى كه ممكن است در زندگى اش پيش آيد، قبل از پيش آمدن رفع كند. فقط بايد زمين بخورد تا بيدار شود. وقتى بيدار مى شود كه فرصت هايش از دست رفته است. مثل اين كه به جوانى بگوييم دزدى كردن به زندان رفتن مى انجامد، و او بگويد من مى خواهم امتحان كنم. عملًا دزدى مى كند بعد هم چندين سال مى رود زندان و در نتيجه تمام فرصت رسيدن به كمال را از دست مى دهد. بعد هم اگر بخواهد از دزدى دست بردارد و انسان درست كارى شود، كسى از او قبول نمى كند. پس عملًا تمام عمر و زندگيش را از دست داد. اگر كسى از تذكرات بقيه سرباز بزند و بخواهد همه چيز را خودش تجربه كند. نتيجه اين مى شود كه همه زندگى را از دست مى دهد و فرصتى براى استفاده از تجربه ها برايش نمى ماند. پس اين طور نيست كه انسان ها بدون استفاده از موعظه ديگران بتوانند همه موارد زندگى را خود تجربه كنند، و لذا ضرورت استفاده از پند و موعظه در زندگى هركس غير قابل انكار است، تا از آن طريق به كمك بصيرت بقيه بصير شوند و عاقبت كار باطل را ببينند و خود را از آثار اعمال خطرناك نجات