مى فرمايد: «كَلّا!»؛ اين چنين نيست! «بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتيم وَ لا تَحاضُّونَ عَلي طَعامِ الْمِسْكين»؛ بلكه شما با ثروتتان بايد وسيله اكرام يتيمان و اطعام مسكينان را فراهم كنيد و نكرديد، با اين تصوّر كه فكر كرده ايد خداوند شما را ثروتمند كرده تا شما را بزرگ بدارد. اين فرهنگ، فرهنگ غلطى است كه فقر را نشانه خوارى و غنا را نشانه بزرگى مى داند. اگر مى خواهيد دريچه معارف اهل البيت (عليهم السلام) به روى قلبتان باز شود، بايد از اين نوع تحليل هاى تاريكِ دنيايى فاصله بگيريد.
جايگاه دارايى ها
حضرت اميرالمؤمنين (ع) در اين فراز باب گرانقدرى را نسبت به ثروت باز نمودند كه مى فرمايند: «چه زشت است خوارى در هنگام نياز، و ظلم هنگام ثروت» و سپس در ادامه در جمله اى فوق العاده نورانى مى فرمايند:
«انَّ لَكَ مِنْ دُنْياكَ، ما اصْلَحْتَ بِهِ مَثْواكَ وَ انْ جَزِعْتَ عَلي ما تَفَلَّتَ مِنْ يَدَيْكَ فَاجْزَعْ عَلَي كُلِّ ما لَمْ يَصِلْ الَيْكَ»؛
فرزندم! دنياى تو براى تو همانى است كه قيامتت را اصلاح كند و اگر به جهت آنچه از دستت رفته نگران و ناراحت هستى، پس نگران باش براى همه آنچه در دست ندارى.
به ما تذكر مى دهند آن مقدار از ثروتِ دنيا از تو است كه مى توانى به كمك آن قيامت خود را اصلاح كنى، بقيّه اش مال تو نيست و آن قدرى هم كه بتوانى با آن قيامت خود را آباد كنى برايت حتمى است و به تو خواهد رسيد.
اگر بفهميم رزقى به دنبال ماست و ما را مى يابد، پس ديگر در هنگام نياز جا ندارد خود را خوار كنيم. حتّى وقتى سعى مى كنيم مدرك بالاتر بگيريم بايد قصد ما اين باشد كه زمينه خدمت بيشتر را براى خود فراهم كنيم، ولى اگر براى به دست آوردن رزقِ بيشتر، اميدمان به مدرك بود، حتماً ناكام مى شويم. مگر تا حالا ديپلم شما به شما رزق داد كه حالا اميد داريد فوق ليسانس شما به شما رزق بدهد؟ امامِ من و شما به ما گفته اند رزقمان تأمين است، حالا وظيفه است ليسانس داشته باشى، يا فوق ليسانس آن موضوع ديگرى است.