بسم الله الرحمن الرحيم
«اطْرَحْ عَنْكَ وَارِدَاتِ الْهُمُومِ بِعَزَائِمِ الصَّبْرِ وَ حُسْنِ الْيقِينِ مَنْ تَرَكَ الْقَصْدَ جَارَ وَ الصَّاحِبُ مُنَاسِبٌ وَ الصَّدِيقُ مَنْ صَدَقَ غَيبُهُ وَ الْهَوَى شَرِيكُ الْغِنَي وَ رُبَّ بَعِيدٍ أَقْرَبُ مِنْ قَرِيبٍ وَ قَرِيبٍ أَبْعَدُ مِنْ بَعِيدٍ وَ الْغَرِيبُ مَنْ لَمْ يكُنْ لَهُ حَبِيبٌ مَنْ تَعَدَّى الْحَقَّ ضَاقَ مَذْهَبُهُ وَ مَنِ اقْتَصَرَ عَلَى قَدْرِهِ كَانَ أَبْقَى لَهُ»
اندوه هايى كه به تو روى آرد از خود دور گردان، با دل نهادن بر شكيبايى و يقين. آن كس كه از ميانه روى و تعادل روى گرداند به ستم گراييد. يار به منزلت خويشاوند است، و دوست كسى است كه در نهان به آيين دوستى پايبند است، و هواى نفس را با رنج پيوند است. بسا نزديك كه از دور دورتر است، و بسا دور كه از نزديك نزديك تر. و غريب كسى است كه او را دوستى نيست. آن كه پاى از حق برون نهد راه بر او تنگ شود. هركس اندازه ى خود بداند آن برايش باقى مى ماند.
شكوفايى گنجى پنهان
حضرت به فرزندشان فرمودند:
«اطْرَحْ عَنْكَ وَارِدَاتِ الْهُمُومِ بِعَزَائِمِ الصَّبْرِ وَ حُسْنِ الْيقِينِ».
غم هايى را كه بر جانت وارد مى شود از طريق شكيبايى و صبر در راه حق و يقين به پيروزى حق، از خود دور گردان.
در واقع حضرت راه خارج شدن از غم ها را به انسان نشان مى دهند. اين طور نيست كه فكر كنيم اى كاش اين حادثه ها در مسير ما واقع نمى شد، بسيارى از اين حادثه ها جزء نظام عالم است و بايد همين طور در عالم جارى باشد، تو بايد طورى عمل كنى كه در مقابل اين حادثه ها خاكستر نشوى و غمِ پيش آمدن اين حادثه ها وجود تو را ويران نكند.
حال بايد از خود پرسيد چطور با غم هايى كه به طور طبيعى در زندگى هر انسانى وارد مى شود برخورد كنيم تا نه تنها از جانب آن ها ضربه نخوريم بلكه نتايجى بزرگ نصيب خود نماييم. حضرت براى چنين نتيجه اى مى فرمايند با غم ها: «بِعَزَائِمِ الصَّبْرِ وَ حُسْنِ الْيقِينِ»؛ برخورد كن. يعنى اولًا: عزم و تصميمى در خود به وجود آور كه بايد در مقابل پيش آمدهاى به ظاهر ناگوار، صبر و شكيبايى از خود نشان دهى. زيرا با اين كار گنج بزرگى كه در درون هر انسانى