رسول خدا (ص) را محل تجلّى حق مى ديد، همانى كه خودِ حضرت (ص) فرمودند كه؛ «مَنْ رَانِي فَقَدْ رَأي الحَق» «1» هر كسى مرا ببيند حق را ديده است. ملاحظه بفرماييد كه چگونه يك قلب اين قدر در دوست داشتن آزاد است و كسى را مى تواند دوست داشته باشد كه بايد دوست داشت، برعكسِ سقيفه سازان كه از دوست داشتن پيامبر (ص) محروم بودند. كودك وقتى اسباب بازى اش مى شكند جزع مى كند، قلب اين كودك اسير اسباب بازى است، ولى يك قلب وقتى پيامبر خدا (ص) از صحنه مى رود جزع مى كند، اين قلب متعلق به نبى الله (ص) است. حالا آن پيامبر (ص) براى آن كه قلب ما بعد از رحلت آن حضرت سرگردان نباشد فرمود: «فاطِمَةُ بِضْعةٌ مِنّي»؛ «2» فاطمه پاره من است، پس هر كس مى خواهد از طريق من رابطه ى محبّتش با خدا قطع نشود، به فاطمه (س) بنگرد و حق و حقيقت را در حركات و سكنات او دنبال كند. روى اين مطلب وقت بگذاريد كه چه قلبى بايد در صحنه جان ما باشد كه رحلت نبى (ص) براى ما وسيله ى تقرّب به فاطمه (س) باشد؟ از اين زاويه نگاه كنيد كه اهل البيت (عليهم السلام) همگى نورند، پس بودشان و شهادتشان توجه به نور خدا است و عامل هدايت ما، رحلت نبى (ص) براى قلب بيدار، عامل ايجاد سرمايه است، همچنان كه تولّد و حيات نبى (ص) عامل ايجاد سرمايه است.
با اين مقدمه ى نسبتاً طولانى، به سراغ توصيه هاى اميرالمؤمنين (ع) به فرزندشان امام حسن (ع) مى رويم تا إن شاءالله بتوانيم قلبى شيفته نسبت به خوب ها و خوبى ها تربيت كنيم.
آفات غفلت از جهت حقيقى زندگى
حضرت على (ع) فرمودند:
«وَ اعْلَمْ أَنَّ أَمَامَكَ طَرِيقاً ذَا مَسَافَةٍ بَعِيدَةٍ وَ مَشَقَّةٍ شَدِيدَةٍ، وَ أَنَّهُ لَا غِنَى بِكَ فِيهِ عَنْ حُسْنِ الِارْتِيَادِ، وَ قَدِّرِ بَلَاغَكَ مِنَ الزَّادِ مَعَ خِفَّةِ الظَّهْر. فَلَا تَحْمِلَنَّ عَلَى ظَهْرِكَ فَوْقَ طَاقَتِكَ فَيَكُونَ ثِقْلُ ذَلِكَ وَبَالًا عَلَيْكَ»؛
فرزندم آگاه باش كه راهى بس طولانى و دشوار در پيش دارى و در پيمودن آن راه از كردار پسنديده و توشه اى چندان كه تو را سبكبار به منزل برساند بى نياز