بسم الله الرحمن الرحيم
«وَ لِكُلِّ أَمْرٍ عَاقِبَةٌ سَوْفَ يَأْتِيكَ مَا قُدِّرَ لَكَ، التَّاجِرُ مُخَاطِرٌ، وَ رُبَّ يَسِيرٍ أَنْمَى مِنْ كَثِيرٍ، لَا خَيْرَ في مُعِينٍ مَهِينٍ وَ لَا فِي صَدِيقٍ ظَنِينٍ، سَاهِلِ الدَّهْرَ مَا ذَلَّ لَكَ قَعُودُهُ وَ لَا تُخَاطِرْ بِشَيْ ءٍ رَجَاءَ أَكْثَرَ مِنْهُ»؛
هر كارى را پايانى بود و آنچه برايت مقدر شده به زودى كه به تو رسد. سوداگر به خطر افكننده خويش است، و بسا اندك كه بالنده تر از بيش است. نه در ياور بى مقدار سودى بود، و نه در دوست به تهمت گرفتار. حال كه زمانه رام توست آن را آسان گير و به اميد بيشتر، خطر را بر خود مپذير.
حضرت امام الموحدين (ع) به فرزندشان فرمودند؛ حذر كن از اين كه آرزوهاى بلند دنيايى تو را بازى دهد كه اين نوع آرزوزدگى، سرمايه ى احمقان است و فرمودند؛ عقل آن است كه تجارب را براى ما حفظ كند تا دوباره گرفتار ضربه هايى كه قبلًا خورده ايم نشويم. و بهترين تجربه آن است كه به تو پند برساند. سپس فرمودند: قبل از آن كه با از دست دادن فرصت ها، غصه ها به سراغ تو بيايند به انجام وظايف در آن فرصت ها مبادرت كن و فرصت ها را با جواب گويى به حرص هاى دنيايى از بين مبر، زيرا بسيارند كسانى كه طلب مى كنند و نمى يابند، و اين طور نيست كه فرصت از دست رفته باز گردد. و از جمله ى زيان ها از بين بردن زاد و توشه قيامت است و فاسد كردن معاد.
دورانديشى هاى قلابى
سخن به اين جا رسيد كه مى فرمايند:
«وَ لِكُلِّ أَمْرٍ عَاقِبَةٌ سَوْفَ يَأْتِيكَ مَا قُدِّرَ لَكَ»
فرزندم! هر كارى در اين دنيا نهايتى دارد، به زودى آنچه براى تو تقدير شده به تو مى رسد.
حضرت (ع) در اين فراز متذكر مى شوند مواظب باش كارها و امور دنيايى را ابدى نبينى و از ابديت خود باز شوى. نكته بسيار دقيقى در اين توصيه نهفته است. زيرا عموماً ما موقعى كه در مقابل حادثه ها قرار مى گيريم چون امور دنيا را ابدى مى بينيم بد امتحان مى دهيم، در آن حالت موضع ما نسبت به آن امور موضعى منطقى نيست. مثال ساده اش همين دنيا است.