حضرت مى فرمايند بله اشتباه شده اما حالا ديگر آن پول ها از آن توست. عرضم اين جاست؛ روحى كه مى تواند اينقدر راحت ببخشد روحى است كه فوق اين دنيا دارد زندگى مى كند و متوجه آخر آيه فوق است كه خداوند مى فرمايد: «وَ مَا أَنفَقْتُم مِّن شَيْ ءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ»؛ چون رزق شما مشخص و مقدّر است پس هرچه از آن انفاق كنيد خداوند آن را جبران مى كند و او بهترين رزق دهندگان است. در راستاى اين كه مؤمن قدرت بخشش و انفاق دارد در شرح حال آيت الله بروجردى «رحمةالله عليه» آمده كه اسكناس هايى را خدمت ايشان آورده بودند، در همين لحظه باد مى وزد و پول ها را پخش مى كند، طلبه ها جمع مى كنند تا به ايشان بدهند، با اين كه آقا جهت امورات حوزه نياز به پول داشتند، مى فرمايند هر كس هر چقدر پول پيش او هست مال خودش. همه اين ها حكايت از آن دارد كه اين ها جاى دنيا را و حدّ و اندازه آن را مى شناسند كه بنا نيست براى به دست آوردن دنيا سجاياى اخلاقى از جمله انفاق را زير پا بگذاريم، و چنين نيست كه براى به دست آوردن راحتى دنيا زحمت زيادى را تحمل كنيم. اگر از اين دو نكته غفلت كنيم بيخود خود را به زحمت انداخته ايم و از فرصت زندگى دنيايى در راستاى تغيير خود جهت شايسته شدن براى قرب الهى استفاده نكرده ايم.
اميدوارم خداوند توفيق استفاده از فرصت زندگى دنيايى را به نحو احسن به همه ما مرحمت فرمايد.
«والسلام عليكم و رحمةالله و بركاته»