وقتى ما احساس كرديم كه چيزى شديم خدا براى اين كه به ما اثبات كند چيزى نيستيم كمك خود را كم مى كند، اما وقتى با تمام وجود گفتيم خدايا! ما هيچ نيستيم، وقتى ذُلّ عبوديت به قلبتان رسيد، بدانيد به جايى رسيده ايد. زمانى كه امام رضا (ع) در طوس به شهادت رسيدند، امام جواد (ع) در مدينه بودند، از ايشان پرسيدند: از كجا فهميديد كه به امامت رسيده ايد؟ فرمودند: يك ذلّت محض در مقابل خداوند در خود حس كردم، فهميدم امام شدم! اين ذلّت محض در مقابل خداوند، نور ارتباط محض با خدا را در جان حضرت به وجود آورد. همان ارتباط مخصوصى كه امام با خدا دارد.
اين جاست كه حضرت مى فرمايند:
«وَ اسْتَعَنْتَهُ عَلَى أُمُورِكَ»؛ در اموراتت از او كمك مى جويى، اين در شرايطى است كه قلب انسان متوجه فقر خود و غناى حق شده است وگرنه:
دور مى بينى سراب و مى دوى عاشق آن بينش خود مى شوى
وقتى خود، قدرت و انديشه ى خود را ديدى، عملًا به سراب دل بسته اى و هيچ بهره اى از فعاليت ها نصيبت نمى شود.
اى انسان ها! با ارتباط با خدا اوّلًا؛ جانتان به سوى حق وسعت مى يابد. ثانياً؛ دلتان متوجه محبوبتان مى گردد، غم هايتان مى رود، و اموراتتان به نتيجه مى رسد و زندگى سراسر بركت مى شود. در اين دنيا چيزى سخت نيست، سختى از آن جا است كه ما مى خواهيم بى خدا زندگى كنيم و با عقلِ مستقلِ از خدا امورات خود را سر و سامان دهيم. هر چه بيشتر با خدا باشى بيشتر متوجه مى شوى. آرى هيچ چيز در اين دنيا سخت نيست.
«والسلام عليكم و رحمةالله و بركاته»