بسم الله الرحمن الرحيم
«وَ اعْلَمْ أَنَّ الَّذِي بِيَدِهِ خَزَائِنُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ قَدْ أَذِنَ لَكَ فِي الدُّعَاءِ وَ تَكَفَّلَ لَكَ بِالْإِجَابَةِ وَ أَمَرَكَ أَنْ تَسْأَلَهُ لِيُعْطِيَكَ وَ تَسْتَرْحِمَهُ لِيَرْحَمَكَ وَ لَمْ يَجْعَلْ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ مَنْ يَحْجُبُكَ عَنْهُ وَ لَمْ يُلْجِئْكَ إِلَى مَنْ يَشْفَعُ لَكَ إِلَيْهِ وَ لَمْ يَمْنَعْكَ إِنْ أَسَأْتَ مِنَ التَّوْبَةِ وَ لَمْ يُعَاجِلْكَ بِالنِّقْمَةِ وَ لَمْ يُعَيِّرْكَ بِالْإِنَابَةِ وَ لَمْ يَفْضَحْكَ حَيْثُ الْفَضِيحَةُ بِكَ أَوْلَى وَ لَمْ يُشَدِّدْ عَلَيْكَ فِي قَبُولِ الْإِنَابَةِ وَ لَمْ يُنَاقِشْكَ بِالْجَرِيمَةِ وَ لَمْ يُؤْيِسْكَ مِنَ الرَّحْمَةِ بَلْ جَعَلَ نُزُوعَكَ عَنِ الذَّنْبِ حَسَنَةً وَ حَسَبَ سَيِّئَتَكَ وَاحِدَةً وَ حَسَبَ حَسَنَتَكَ عَشْراً وَ فَتَحَ لَكَ بَابَ الْمَتَابِ وَ بَابَ الِاسْتِعْتَابِ فَإِذَا نَادَيْتَهُ سَمِعَ نِدَاكَ وَ إِذَا نَاجَيْتَهُ عَلِمَ نَجْوَاكَ فَأَفْضَيْتَ إِلَيْهِ بِحَاجَتِكَ وَ أَبْثَثْتَهُ ذَاتَ نَفْسِكَ وَ شَكَوْتَ إِلَيْهِ هُمُومَكَ وَ اسْتَكْشَفْتَهُ كُرُوبَكَ وَ اسْتَعَنْتَهُ عَلَى أُمُورِكَ»؛
فرزندم! ... آگاه باش آن كه گنجينه هاى آسمان ها و زمين در دست اوست [خدا]، به تو رخصت دعا داد و اجابت آن را كفايت كرد و تو را بفرمود كه دست نياز به سوى او بردارى تا نيازت برآورد، و از او طلب رحمت كنى تا بر تو رحمت كند، و ميان تو با خويش هيچ كس را حجاب نكرد و تو را به كسى وانگذاشت تا نزد او براى تو ميانجى گرى كند، از اين بازت نداشت كه اگر گناه كردى درِ توبه بكوبى، و در خشم بر تو شتاب نورزيده، و چون به او باز گردى سرزنشت نكند و آن جا كه سزاوار رسوايى بودى رسوايت نساخت، و در قبول توبه بر تو سخت نگرفت، و به سبب گناه با تو مناقشه نكرد، و از رحمت خويش نوميدت نفرمود، و درِ توبه بر تو نبست، بلكه توبه ات را كارى نيكو دانست، و گناهت را يك، و كارِ نيكويت را ده به شمار آورد. درِ توبه و باب طلب خشنودى خويش بر تو باز گذارد. هنگاهى كه او را بخوانى نداى تو را مى شنود و توجّه كند، و چون با او به نهان رازگويى، گفتگوى نهانت مى داند. نياز خود بر او عرضه مى دارى و از حال دل پرده برمى گيرى و درد دل با او در ميان مى نهى و از غم ها شِكوه مى كنى و از او غمزدايى مى طلبى و در كارها مدد مى جويى.