لذا حضرت در ادامه مى فرمايند: «فَإِذَا أَنْتَ قَدْ أَهْلَكْتَ نَفْسَكَ» در اين حالت مطمئن باش خودت را هلاك كرده اى. چون بدون جهت گيرى به سوى معنويت، و بدون فاصله گرفتن از گناهان، وارد ابديت خود شدى.
اگر كسى حيات زمينى خود را جزء كوچكى از بودنش نبيند مسلّم انتخابهايش هلاكت بار است چون زندگى را از منظرى غير از آنچه واقعيت دارد مى نگرد. درس بخوان، دانشگاه برو، تجارت بكن، اما در اين عرصه ى دنيا جاى اين درس خواندن را براى خود مشخص كن. هر كارى مى خواهى بكن ولى با توجه به اين كه اين دنيا موقت است و مرگ غافلگيرانه به سراغ تو مى آيد و سپس ما مى مانيم و ابد ما، كارهايت را انجام بده. گفت:
من نمى گويم سمندر باش يا پروانه باش چون به فكر سوختن افتاده اى مردانه باش
حالا كه همه ى زندگى ما در ابديت ما قرار دارد، بايد طورى عمل كنيم كه آن را از دست ندهيم.
حضرت صادق (ع) به عبدالله بن جندب مى فرمايد: «يَا ابْنَ جُنْدَبٍ الْخَيْرُ كُلُّهُ أَمَامَكَ وَ إِنَّ الشَّرَّ كُلُّهُ أَمَامَكَ وَ لَنْ تَرَى الْخَيْرَ وَ الشَّرَّ إِلَّا بَعْدَ الْآخِرَةِ لِأَنَّ اللَّهَ جَلَّ وَ عَزَّ جَعَلَ الْخَيْرَ كُلَّهُ فِي الْجَنَّةِ وَ الشَّرَّ كُلَّهُ فِي النَّارِ لِأَنَّهُمَا الْبَاقِيَان» «1»
پسر جندب! همه خيرها، و همه شرها را پيش رو دارى، و هيچ يك را جز بعد از مرگ نبينى، چه خدا همه خير را در بهشت، و همه شر را در دوزخ نهاده كه جاويدانند.
عاقلانه ترين كار آن است كه انسان طورى عمل كند تا در حيات ابدى خود در بهترين شرايط باشد، پس بياييد عاقل بشويد. بايد عاقل شد تا جاى حيات زمينى را در كل حيات خودمان بشناسيم، عرض كردم هر كارى مى خواهى بكن، ولى اين را بدان كه پس از مرگ چشم ها باز مى شود و حجاب هايى كه خيالات ايجاد كرده بودند همه كنار مى روند، دريچه هايى از غيب بر روى قلب باز مى گردد. اصلًا پرده ها برداشته مى شود، سايه هاى ذهنى ما كه ما را از حيات ابدى غافل كرده بود، همه و همه كنار مى روند و در آن حالت شما زنده مى شويد و زندگى حقيقى شروع مى گردد. همان طور كه وقتى يك عارف از وَهميات خود آزاد مى شود اعلام مى كند «مرده بدم زنده شدم»، در قيامت هزار هزار برابر ما بيشتر زنده مى گرديم.