معارف بوک

خود را با دشمنان درگیر مشاهده مى کند و این خود دلیلى براى ناآرامى و تلاطم روح آن هاست. طبیعى است که یک شخص جانى، به خصوص اگر تحت تعقیب باشد، در عالم خواب خود را دربرابر اشباح هولناکى مى بیند که براى گرفتن و تعقیب او کمر بسته اند و یا اینکه روح آن مقتول مظلوم از درون ضمیر ناآگاهش فریاد مى زند و او را شکنجه مى دهد، لذا هنگامى که بیدار مى شود همچون یزید «مالى وللحسین»: «مرا با حسین چکار؟» و یا همچون حجاج «مالى ولسعید بن جبیر»: «مرا با سعید بن جبیر چه کار؟» مى گوید.
2. در ذیل آیات فوق، روایات جالبى از ائمه اهل بیت (علیهم السلام) وارد شده است که به بعضى از آن ها اشاره مى کنیم:
امیرمؤمنان على (علیه السلام) آیه (أَلا اِنَّ أَوْلِیَاء اللّهِ...) را تلاوت فرمود و سپس از یاران خویش سؤال کرد: مى دانید (أَوْلِیَاء اللّهِ) چه اشخاصى هستند؟ عرض کردند: اى امیرمؤمنان! خودتان بفرمایید. امام (علیه السلام) فرمود:
«هُم نَحنُ وَأتباعُنا فَمَن تَبِعَنا مِن بَعدِنا طُوبى لَنا، وَطُوبى لَهُم أفضَلُ مِن طُوبى لَنا. قالوا یا أمیرَ المؤمنینَ ما شأنُ طوبى لَهُم أفضَلُ مِن طوبى لَنا؟ ألَسنا نَحنُ وَهُم عَلى أمرٍ؟ قالَ: لا، إنَّهُم حُمِّلوا ما لَم تُحمَلوا عَلَیهِ، وَأطاقوا ما لَم تُطیقوا؛ دوستان خدا، ما و پیروان ما که بعد از ما مى آیند هستیم، خوشا به حال ما، و بیشتر از آن خوشا به حال آن ها! بعضى پرسیدند: چرا بیشتر از ما؟ مگر ما و آن ها هر دو پیرو یک مکتب نیستیم و کارمان یکى نمى باشد؟ فرمود: نه، آن ها مسئولیت هایى بر دوش دارند که شما ندارید و تن به مشکلاتى مى دهند که شما نمى دهید».(1)
در کتاب کمال الدّین، از ابوبصیر از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که فرمود: «طُوبى لِشیعَةِ قائِمِنا ألمُنتَظِرینَ لِظُهورِهِ فى غَیبَتِهِ، وَالمُطیعینَ لَهُ فى ظُهورِهِ، اُولـئِکَ أولِیاءُ اللّهِ