درحقیقت در اینجا نخست به مواهب معنوى و «مغفرت» و شستشوى دل و جان و تکامل روحانى اشاره شده، سپس به مواهب مادى، و در پایان مى گوید: (وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ) این پاداشِ نیکى است براى کسانى که اهل عمل هستند و مرد میدان اند، نه افراد واداده و تنبل که همیشه از تعهدات و مسئولیت هاى خویش مى گریزند.
بخشى از پاداش عظیم پرهیزکاران(1)
در آیات 31 تا 37 سوره نبأ مى خوانیم: (اِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا * حَدَائِقَ وَأَعْنَاباً * وَکَوَاعِبَ أَتْرَاباً * وَکَأْساً دِهَاقاً * لاَّ یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْواً وَلاَ کِذَّاباً * جَزَاءً مِّن رَّبِّکَ عَطَاءً حِسَاباً * رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرحْمَنِ لا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَاباً)؛ در آیات پیشین سخن از سرنوشت طغیانگران و قسمتى از کیفرهاى دردناک آن ها و علت این بدبختى بود و در آیات مورد بحث، به شرح نقطه مقابل آن ها پرداخته، از مؤمنان راستین، پرهیزکاران، و قسمتى از مواهب آن ها در قیامت سخن مى گوید تا در یک مقایسه رویاروى میان این دو، حقایق روشن تر شود، همان گونه که این، سیره قرآن مجید در بسیارى از سوره هاست که اضداد را درمقابل هم قرار داده، و وضع آن ها را در این مقابله تبیین مى کند.
نخست مى فرماید: «براى پرهیزکاران پیروزى و نجات بزرگى است»؛ (اِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا). «مفاز» «اسم مکان» یا «مصدر میمى» از ماده «فوز» به معنى رسیدن به خیر و نیکى همراه با سلامت است، و به معنى نجات و پیروزى نیز که لازمه این معنى است آمده، و با توجه به اینکه «مفازاً» به صورت نکره ذکر شده، اشاره به پیروزى عظیم و رسیدن به خیر و سعادت بزرگى است.