گناهان پى در پى، ماهیت انسان را دگرگون مى کند(1)
در آیه 81 سوره بقره مى خوانیم: (بَلَى مَن کَسَبَ سَیِّئَةً وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ فَأُوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ)؛ «آرى، کسانى که مرتکب گناه شوند و آثار گناه، سراسر وجودشان را بپوشاند، آنها اهل آتش اند و جاودانه در آن خواهند بود».
تفسیر
قرآن به این قانون کلى اشاره مى کند که انسان ها همه از نظر کیفر و پاداش یکسان اند، کسى که در سراسر عمر خویش به معصیت و گناه پرداخته، تارهاى معصیت را هرچه بیشتر دور خود تنیده و خویش را آن چنان در میان زندان گناه محبوس ساخته که هیچ دریچه و منفذ توبه اى باز نگذاشته است! این شخص راه نجات ندارد و براى همیشه در عذاب خواهد بود. جالب این است که قرآن در اینجا تعبیر «کسب سیّئه» آورده، یعنى کسى که گناه فراوانى را کسب مى کند.
روشن است که در «کسب»، حالت عمد و اختیار نهفته شده، یعنى او به طور عمدى و با قصد و اختیار این گناهان را مرتکب مى شود. علت آن این است که او عمل معصیت را به سود خویش مى بیند و انجام ندادن آن را براى خویش ضرر مى انگارد، و لذا براى بهره بردارى و استفاده دست به گناه مى زند.