و امکانات خود را مخصوص خود ندانند، بلکه آن را عطاى خداوند بشمارند و همه انسان ها را برادر خود بدانند و میان افراد ضعیف و قوى تفاوت نگذارند، بى تردید جهان تنازع به جهان تعاون تبدیل مى گردد و بسیارى از مشکلات اجتماعى حل مى شود و طمع و حسادت و بخل و زیان رساندن و تعدّى و تجاوز به دیگران فوق العاده کاهش مى یابد. چنین انسان هایى در دل و جان یکدیگر جاى مى گیرند، و همدیگر را با جان ودل دوست مى دارند.
دو نکته قابل توجه
یکى اینکه قرآن نمى گوید: (مِنْ أموالِهِمْ یُنْفِقُونَ)؛ «از اموال خود انفاق مى کنند» بلکه مى گوید: «مما رزقناهم...» (از آنچه به آن ها عطا کرده ایم)، بنابراین، مسئله انفاق را به تمام مواهب مادى و معنوى تعمیم داده است، یعنى مردم باایمان کسانى هستند که از علم و عقل و دانش و نیروهاى جسمى و روحى و سایر مواهبى که خداوند به آن ها داده است، به سایر بندگان خدا سهمى مى دهند.
نکته دیگر اینکه انفاق، یک قانون عمومى در جهان آفرینش و به ویژه در سازمان بدن هر موجود زنده است، قلب انسان تنها براى خود کار نمى کند، بلکه از آنچه دارد به تمام سلول ها انفاق مى کند، مغز و ریه و سایر دستگاه هاى بدن انسان، همه از نتیجه کار خود همواره انفاق مى کنند، و اصولاً زندگى دسته جمعى بدون انفاق مفهومى ندارد.
4. ایمان به تمام پیامبران خدا
این یکى دیگر از صفات افراد متقى است. کسانى که تقوا پیشه کرده اند، این احساس خاص در وجود آن ها زنده مى شود که انسان ها همه از یک پدر و مادرند، با هم تفاوتى ندارند، دینى که براى آن ها فرستاده شده یکى است،