ب) مجازات با طوفان چرا؟
درست است که یک قوم و ملت فاسد باید نابود شوند و وسیله نابودى آن ها هرچه باشد تفاوتى نمى کند، ولى دقت در آیات قرآن نشان مى دهد که میان نحوه مجازات ها و گناهان اقوام، تناسبى بوده و هست.
فرعون تکیه گاه قدرتش را «رود عظیم نیل» و آب هاى پربرکت آن قرار داده بود و جالب اینکه نابودى او نیز به وسیله همان شد!
نمرود به لشکر عظیمش متکى بود و چنان که مى دانیم لشکر کوچکى از حشرات، او و یارانش را شکست داد! قوم نوح (علیه السلام) جمعیت کشاورز و دامدار بودند و چنین جمعیتى همه چیز خود را از دانه هاى حیات بخش باران مى داند، اما سرانجام همین باران آن ها را از بین برد.
و از اینجا به خوبى روشن مى شود که چقدر برنامه هاى الهى حساب شده است و اگر مى بینیم انسان هاى طغیانگر عصر ما در جنگ هاى جهانى اول و دوم به وسیله مدرن ترین سلاح هایشان درهم کوبیده شدند، نباید مایه تعجب ما باشد، چراکه همین صنایع پیشرفته بود که تکیه گاه آن ها در استعمار و استثمار خلق هاى مستضعف جهان محسوب مى شد!
ج) نام خدا در هر حال و در همه جا
در آیات مربوط به طوفان نوح (علیه السلام) آن حضرت به یارانش دستور مى دهد که نام خدا را هنگام حرکت و توقف کشتى فراموش نکنند، همه چیز باید به نام او وبه یاد او و با استمداد از ذات پاک او باشد، هر حرکتى، هر توقفى، در حال آرامش و در حال طوفان، همه باید با نام او آغاز شود، چراکه هر کارى بى نام او شروع شود «ابتر و بریده دم» خواهد بود، همان گونه که در حدیث معروفى از