زندگى در این جهان همچون زندگى دوران جنینى است، که هرگز هدف آفرینش تنها آن نبوده، بلکه مقدمه تکامل براى زندگى دیگرى است، ولى تا این جنین سالم و دور از هرگونه عیب و ظلم و ستم متولد نشود در زندگانى بازپسین خوش بخت و سعادتمند نخواهد بود.
ایمان به رستاخیز اثر عمیقى در تربیت انسان و کنترل او دربرابر گناه دارد و از اینجاست که باید گفت: گناهان ما با ایمان به خدا و آخرت نسبت معکوسى دارند، یعنى هرقدر گناه زیادتر باشد دلیل بر ضعف ایمان است و به هر اندازه که ایمان زیادتر باشد، کمتر گناه مى کنیم [و تقوا را رعایت مى نماییم]. تقوا، حالت مخصوصى است که در ضمیر ووجدان انسان پدید مى آید ودر اعمال انسان اثر مى گذارد، هماهنگى خاصى بین نیروهاى درون وبرون انسان ایجاد مى کند، او را با خدا ارتباط مى دهد و جدار بین عالم حسّ و جهان ماوراى طبیعت را از بین مى برد. ثمره از بین رفتن این جدار، ایمان به غیب است و با تقوا و ایمان به غیب، ارتباطى که بین خدا و بندگان لازم است، به وجود مى آید. براثر ایمان به غیب صفت نیکوى انفاق و بخشش در انسان بارور مى گردد و احساس برادرى بین انسان ها زنده مى شود، روح انسان وسیع مى گردد، همه پیامبران را داراى هدف واحدى مى داند و سرانجام، خود را براى محکمه عدل الهى حاضر مى سازد.
مسلمانان صدر اسلام، نمونه بارز این صفات بودند، و لذا آن برادرى خاص وآن عظمت و شکوه شگفت انگیز را به وجود آوردند، چنین افرادى هدایت یافتگان اند.
رابطه تقوا و روشن بینى(1)
قرآن مجید براى تقوا آثار فراوانى بیان کرده که ازجمله آن ها برطرف شدن