معارف بوک

ب) آداب راه رفتن(1)
درست است که راه رفتن مسأله ساده اى است، اما همین مسأله ساده مى تواند بیانگر حالات درونى و اخلاقى و گاهى نشانه شخصیّت انسان باشد، چراکه روحیات و خلقیات انسان در لابه لاى همه اعمال او منعکس مى شود و گاه یک عمل کوچک حاکى از یک روحیه ریشه دار است.
و از آنجا که اسلام تمام ابعاد زندگى را مورد توجه قرار داده، در این زمینه نیز چیزى را فروگذار نکرده است.
در حدیثى از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مى خوانیم: «مَن مَشى عَلَى الأرضِ إختِیالاً لَعَنَهُ الأرضُ وَمَن تَحتَها، وَمَن فَوقَها!؛ کسى که از روى غرور و تکبر، روى زمین راه رود، زمین و کسانى که در زیر زمین خفته اند، و آن هایى که روى زمین هستند، همه او را لعنت مى کنند».(2)
در حدیث دیگرى مى خوانیم که پیامبر (صلی الله علیه و آله) از راه رفتن مغرورانه و متکبرانه نهى کرد و فرمود: «مَن لَبِسَ ثَوباً فاختالَ فیهِ خَسَفَ اللّهُ بِهِ مِن شَفیرِ جَهَنَّمَ وَکانَ قَرینَ قارونَ لاِنَّهُ اَوَّلُ مَنِ اختالَ؛ کسى که لباسى بپوشد و با آن کبر بورزد، خداوند او را در کنار دوزخ به قعر زمین مى فرستد و همنشین قارون خواهد بود، چراکه او نخستین کسى بود که غرور و کبر را بنیاد نهاد».(3)
و نیز از امام صادق (علیه السلام) مى فرماید: «خداوند ایمان را بر جوارح و اعضاى انسان واجب کرده و در میان آن ها تقسیم نموده است، ازجمله بر پاهاى انسان واجب کرده که به سوى معصیت و گناه نرود و در راه رضاى خدا گام بردارد، و لذا قرآن