معارف بوک

صبر جمیل(1)
شکیبایى دربرابر حوادث سخت و طوفان هاى سنگین، نشانه شخصیّت و وسعت روح آدمى است، آن چنان وسعتى که حوادث بزرگ را در خود جاى مى دهد و لرزان نمى شود. یک نسیم ملایم مى تواند آب استخر کوچکى را به حرکت درآورد، اما اقیانوس هاى بزرگ همچون اقیانوس آرام، در برابر بزرگ ترین طوفان ها نیز مقاومت کرده و آرامش آن ها بر هم نمى خورد. گاهى انسان به ظاهر شکیبایى مى کند، ولى چهره این شکیبایى را با گفتن سخنان زننده که نشانه ناسپاسى و عدم تحمل حادثه است زشت و بدنما مى سازد، اما افراد باایمان و با اراده قوى و پرظرفیت کسانى هستند که در این گونه حوادث هرگز پیمانه صبرشان لبریز نمى شود، و سخنى که نشان دهنده ناسپاسى و کفران و بى تابى و جزع باشد بر زبان جارى نمى سازند، صبر آن ها «صبر زیبا» و «صبر جمیل» است.
اکنون این سؤال پیش مى آید که در آیات دیگر سوره یوسف مى خوانیم: یعقوب آن قدر گریه کرد و غصه خورد که چشمانش را از دست داد، آیا این با صبر جمیل منافات ندارد؟!
پاسخ این سؤال یک جمله است و آن اینکه قلب مردان خدا کانون عواطف است؛ جاى تعجب نیست که در فراق فرزند، اشک هایشان همچون سیلاب جارى شود، این یک امر عاطفى است، مهم این است که کنترل خویشتن را از دست ندهند، یعنى سخن و حرکتى برخلاف رضاى خدا نگویند و نکنند.
از احادیث اسلامى استفاده مى شود که اتفاقاً همین ایراد را هنگامى که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) بر مرگ فرزندش ابراهیم اشک مى ریخت به او گفتند، که شما ما را از گریه کردن نهى کردى، اما خود اشک مى ریزید!