در اینجا سخن از جام هاى لبریز و دمادم «شراب طهور» است و در آنجا سخن از آب سوزان و «حمیم و غساق».
در اینجا سخن از «عطایاى» گسترده خداوند رحمان است و در آنجا سخن از کیفر عادلانه و «جزاء وفاق».
در اینجا سخن از افزایش «نعمت» الهى است و در آنجا سخن از افزایش «عذاب». خلاصه، این دو گروه از هر نظر در دو قطب مخالف قرار دارند، چراکه از نظر ایمان و عمل نیز دو قطب مخالف بودند.
2. شراب هاى بهشتى
در آیات مختلف قرآن مجید، توصیف هاى زیادى از شراب هاى بهشتى شده است، که بررسى آن ها نشان مى دهد، نوشندگان آن ها در چنان لذت روحانى اى فرو مى روند که با هیچ بیانى قابل توصیف نیست.
در یک جا آن را «شراب طهور» توصیف مى کند: (وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَاباً طَهُوراً).(1) در جاى دیگر تأکید مى کند که این شراب زلال و بى غش و لذت بخش نه دردسر مى آفریند، نه مستى و نه فساد عقل: (یُطَافُ عَلَیْهِم بِکَأْسٍ مِن مَّعِینٍ * بَیْضَاءَ لَذَّةٍ لِّلشَّارِبِینَ * لاَ فِیهَا غَوْلٌ وَلاَ هُمْ عَنْهَا یُنزَفُونَ).(2)
در یک جا مى فرماید: از جامى مى نوشند که با «کافور» آمیخته شده است (خنک و آرام کننده است): (اِنَّ الاَْبْرَارَ یَشْرَبُونَ مِن کَأْسٍ کَانَ مِزَاجُهَا کَافُوراً)(3) و در جاى دیگر مى افزاید: از جامى به آن ها مى نوشانند که آمیخته با «زنجبیل» است (گرم کننده و نشاط آفرین): (وَیُسْقَوْنَ فِیهَا کَأْساً کَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِیلاً).(4) در آیات