طبیعى است که طرفداران این مکتب نه تنها از مرگ وشهادت در راه هدف ترس و وحشتى به خود راه نمى دهند، بلکه با الهام گرفتن از مکتب امیرمؤمنان على (علیه السلام) که مى فرماید: «وَاللّهِ لاَبنُ أبی طالِبٍ آنَسُ بِالمَوتِ مِنَ الطِّفلِ بِثَدی اُمِّهِ؛ به خدا سوگند! علاقه فرزند ابى طالب به مرگ، از علاقه کودک شیرخوار به پستان مادر بیشتر است»(1) از مرگ در راه هدف استقبال مى کنند.
و به همین دلیل هنگامى که ضربه شمشیر جنایتکار روزگار «عبدالرحمن ابن ملجم» بر مغز مبارکش فرو نشست، فرمود: «فُزتُ وَرَبِّ الکَعبَةِ؛ به خداى کعبه سوگند! پیروز و رستگار و راحت شدم».
کوتاه سخن اینکه ایمان به معاد از انسان ترسو و بى هدف، انسان شجاع و باشهامت و هدف دارى مى آفریند که زندگى اش مملو از حماسه ها و ایثارها و پاکى و تقواست.
اثرات شوم انکار معاد(2)
خداوند در سوره ماعون، نخست پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) را مخاطب قرار داده و اثرات شوم انکار روز جزا را در اعمال منکران بازگو مى کند: (أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ)؛ «آیا کسى که پیوسته روز جزا را انکار مى کند، دیدى؟» سپس بى آنکه در انتظار پاسخ این سؤال بماند مى افزاید: (فَذَلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ)؛ «او همان کسى است که یتیم را با خشونت مى راند!»، (وَلا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ)؛ «و (دیگران را) به اطعام مسکین تشویق نمى کند!».
منظور از «دین» دراینجا «جزا» یا «روز جزا» است، و انکار روز جزا و دادگاه بزرگ آن، بازتاب وسیعى در اعمال انسان دارد که در این سوره به پنج قسمت از