را از گناه بازدارید، چشمان خویش را از آنچه نگاه کردنش حلال نیست بپوشید، گوش هاى خویش را از آنچه شنیدنش حرام است برگیرید. به یتیمان مردم شفقت و محبت کنید تا با یتیمان شما چنین کنند...».(1)
روزه سکوت(2)
در آیه 26 سوره مریم مى خوانیم: (فَکُلِى وَاشْرَبِى وَقَرِّى عَیْنًا فَاِمَّا تَرَیِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَداً فَقُولِى اِنِّى نَذَرْتُ لِلرَّحْمَنِ صَوْماً فَلَنْ أُکَلِّمَ الْیَوْمَ اِنسِیّاً)؛ «(از این غذاى لذیذ) بخور و بنوش و چشمت (به فرزندت) روشن دار! و هرگاه کسى از انسان ها را دیدى، (با اشاره) بگو: من براى خداوند رحمان روزه اى نذر کرده ام؛ بنابراین امروز با هیچ انسانى هیچ سخنى نمى گویم! (و بدان که این نوزاد، از تو دفاع خواهد کرد!)».
ظاهر آیه فوق نشان مى دهد که مریم (علیها السلام) به خاطر مصلحتى مأمور به سکوت بود و به فرمان خدا از سخن گفتن در این مدت خاص خوددارى مى کرد تا نوزادش عیسى (علیه السلام) لب به سخن بگشاید و از پاکى او دفاع کند، که این از هر جهت مؤثرتر و گیراتر بود.
امّا از تعبیر آیه چنین برمى آید که نذر سکوت براى آن قوم و جمعیت، کار شناخته شده اى بود، به همین دلیل این کار را بر او ایراد نگرفتند.
ولى این نوع روزه در اسلام، مشروع نیست.
از امام على بن الحسین (علیه السلام) در حدیثى چنین نقل شده است: «وَصَومُ الصَّمتِ حَرامٌ؛ روزه سکوت حرام است».(3)