صرف غذا اجازه داده شود، مشروط بر اینکه (قبل از موعد نیایید و) در انتظار وقت غذا ننشینید؛ امّا هنگامى که دعوت شدید داخل شوید و وقتى غذا خوردید پراکنده شوید، و (بعد از صرف غذا) به بحث و صحبت ننشینید؛ زیرا این عمل، پیامبر را ناراحت مى نماید، ولى از شما شرم مى کند (و چیزى نمى گوید)؛ امّا خداوند از (بیان) حق شرم نمى کند! و هنگامى که چیزى از وسایل زندگى را (به عنوان عاریت) از آنان [همسران پیامبر] مى خواهید از پشت پرده بخواهید؛ این کار براى پاکى دل هاى شما و آنها بهتر است! و شما حق ندارید پیامبر خدا را آزار دهید، و نه هرگز همسران او را بعد از او به همسرى خود درآورید که (گناه) این کار نزد خدا بزرگ است!».
نکته ها:
به تناسب بحثى که در این آیات آمده، مناسب است گوشه اى از تعلیمات اسلام را درباره اصل مسأله «میهمان دارى و حق میهمان و وظایف میزبان» بیاوریم:
1. میهمان نوازى
اسلام اهمیت خاصى براى مسأله میهمان نوازى قائل شده، تا آنجا که در حدیثى از پیغمبر گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) مى خوانیم: «الضَّیفُ دَلیلُ الجَنَّةِ؛ میهمان، راهنماى راه بهشت است».(1)
اهمیت و احترام میهمان به اندازه اى است که در اسلام به عنوان هدیه اى آسمانى تلقى شده است. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مى فرماید: «اِذا أرادَ اللّهُ بِقَومٍ خَیراً أهدى اِلَیهِم هَدیَّةً، قالوا: وَما تِلکَ الهَدیَّةُ؟ قالَ: الضَّیفُ، یُنزِلُ بِرِزقِهِ، وَیَرتَحِلُ بِذُنوبِ أهلِ البَیتِ؛ هنگامى که خداوند اراده کند نسبت به جمعیتى نیکى نماید هدیه گران بهایى براى آن ها مى فرستد. عرض کردند: اى پیامبر خدا! چه هدیه اى؟