معارف بوک

ایمان، و امدادهاى غیبى(1)
در آیات 13 و14 سوره کهف مى خوانیم: (نَحْنُ نَقُصُّ عَلَیْکَ نَبَأَهُم بِالْحَقِّ اِنَّهُمْ فِتْیَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَزِدْنَاهُمْ هُدًى * وَرَبَطْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ اِذْ قَامُوا فَقَالُوا رَبُّنَا رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ لَن نَّدْعُوَا مِن دُونِهِ اِلَهاً لَقَدْ قُلْنَا اِذًا شَطَطًا)؛ «ما داستان آنان را به درستى براى تو بازگو مى کنیم؛ آنها جوانانى بودند که به پروردگارشان ایمان آوردند و ما بر هدایتشان افزودیم و به دل هایشان را نیرو بخشیدیم در آن هنگام که قیام کردند و گفتند: «پروردگار ما، پروردگار آسمان ها و زمین است؛ هرگز غیر او معبودى را نمى خوانیم؛ که اگر چنین کنیم، سخنى گزاف گفته ایم».

نکته ها:
1. جوانمردى و ایمان
همیشه روح توحید با یک سلسله صفات عالى انسانى همراه است، هم از آن ها سرچشمه مى گیرد و هم در آن ها تأثیر متقابل دارد، به همین دلیل در داستان کهف مى خوانیم که آن ها جوانمردانى بودند که به پروردگارشان ایمان آوردند.
و باز به همین علت بعضى از دانشمندان گفته اند: «رَأسُ الفُتوَّةِ الإیمانُ؛ سرچشمه جوانمردى ایمان است.
بعضى دیگر گفته اند: «ألفُتوَّةُ بَذلُ النَّدى وکَفُّ الأذى وَتَرکُ الشَّکوى؛ جوانمردى، بخشش و سخاوت است و خوددارى از آزار دیگران و ترک شکایت از حوادث و مشکلات.
بعضى دیگر «فتوت» را چنین تفسیر کرده اند: «هِىَ اجتنابُ المَحارِمِ واستِعمالُ المَکارِمِ؛ پرهیز از گناهان و به کار گرفتن فضایل انسانى».