معارف بوک

و مقامى نزد او نخواهید داشت و کیفرهاى تکذیب تان بدون شک دامانتان را خواهد گرفت.
ازجمله شواهد روشنى که این تفسیر را تأیید مى کند حدیثى است که از امام باقر (علیه السلام) نقل شده است: از آن حضرت سؤال کردند: «کَثرَةُ القَرائَةِ أفضَلُ أو کَثرَةُ الدُّعاءِ؟؛ آیا بسیار تلاوت قرآن کردن افضل است، یا بسیار دعا کردن؟»
امام در پاسخ فرمود: «کَثرَةُ الدُّعاءِ أفضَلُ وَقَرَأَ هذِهِ الآیَةُ؛ بسیار دعا کردن برتر است» و سپس آیه فوق را تلاوت فرمود.(1)

نکته: دعا راه خودسازى و خداشناسى
مى دانیم که در آیات قرآن و روایات اسلامى اهمیت زیادى به دعا داده شده که نمونه آن آیه فوق بود، ولى ممکن است قبول این امر براى بعضى در ابتدا سنگین باشد که دعا کردن کار بسیار آسانى است و از همه کس ساخته است، و یا قدم را از این فراتر نهند و بگویند: «دعا کار افراد بیچاره است! این که اهمیتى ندارد!» ولى اشتباه از اینجا ناشى مى شود که دعا را خالى و برهنه از شرایطش مى نگرند، در حالى که اگر شرایط خاص دعا در نظر گرفته شود این حقیقت به وضوح ثابت مى گردد که دعا وسیله مؤثرى است براى خودسازى، و پیوند نزدیکى است میان انسان و خدا. نخستین شرط دعا، شناخت کسى است که انسان او را مى خواند.
شرط دیگر شستشوى قلب و دل، و آماده ساختن روح براى تقاضا از اوست، چراکه انسان هنگامى که به سراغ کسى مى رود باید آمادگى لقاى او را داشته باشد. شرط سوم دعا، جلب رضا و خشنودى کسى است که انسان از او تقاضایى دارد، چراکه بدون آن احتمال تأثیر بسیار ناچیز است.