و پیامبرانى که براى ترویج و تبلیغ دین آمده اند همه یک هدف را تعقیب مى کرده و همه مردم را به سوى خداوند یکتا دعوت مى نموده اند.
کسانى که واجد این صفت شوند روح خود را از تعصّب بر ضد آن ادیان آسمانى خالى مى سازند و به آنچه پیامبران الهى در گذشته براى هدایت و تکامل افراد بشر آورده اند، ایمان مى آورند؛ اعتراف مى کنند که خداوند در تمام دوران ها به انسان ها لطف داشته و هادى و راهنمایى براى آن ها فرستاده است، و این هادیان و راهنمایان، همه محترم و مورد تعظیم هستند.
البته ایمان به دستورات پیامبران پیشین مانع از این نیست که فکر و عمل خود را با آیین آخرین پیامبر که آخرین حلقه سلسله تکاملى ادیان است، تطبیق دهند.
5. ایمان به رستاخیز
این صفتى است که بین این جهان و آن جهان ارتباط ایجاد مى کند. فرد مؤمن مورد بحث، ایمان دارد که انسان، عبث و بى هدف آفریده نشده، اعتراف دارد که عدالت مطلق خدا در انتظار اوست. این اعتقاد به او آرامش مى بخشد و او از ناراحتى هاى روزگار و فشارهایى که به وى وارد مى شود، رنج نمى برد، بى عدالتى هایى که نسبت به او انجام مى گردد او را به زانو درنمى آورد، مى داند روزى به تمام آن ها رسیدگى خواهد شد، مطمئن است کوچک ترین عمل نیک پاداش دارد، مى داند پس از مرگ به جهانى وسیع تر که خالى از هرگونه ظلم و ستم، و سراسر عدالت است، انتقال مى یابد، پاداش اعمال خویش را مى بیند، و از رحمت وسیع و الطاف پروردگار بزرگ بهره مند مى گردد. ایمان به آخرت یعنى شکافتن جدار ماده و وارد شدن در محیط عالى تر، زیرا این جهان محل پرورش و آمادگى براى زندگى آن جهان است، حیات و زندگى این دنیا نسبت به آن جهان جنبه مقدماتى دارد، هدف اصلى، آن جهان است.