و در حدیثى از امام صادق (علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «لا یَمحَضُ رَجُلٌ الإیمانَ بِاللّهِ حَتّى یَکونَ اللّهُ أحَبَّ إلَیهِ مِن نَفسِهِ وَأبِیهِ وَاُمِّهِ وَوَلَدِهِ وَأهلِهِ وَمالِهِ و مِنَ النّاسِ کُلِّهِم؛ هیچ کس ایمانش به خدا خالص نمى شود مگر زمانى که خداوند در نظرش محبوب تر از جانش و پدر و مادر و فرزند و خانواده و مالش و همه مردم باشد».(1)
روایات دراین باره، هم در مورد دوستى با دوستان خدا و هم دشمنى با دوستان خدا بسیار است و ذکر همه آن ها به طول مى انجامد. این سخن را با حدیث پرمعناى دیگرى از امام باقر (علیه السلام) پایان مى دهیم: «إذا أرَدتَ أن تَعلَمَ أنَّ فیکَ خَیراً فانظُر إلى قَلبِکَ فَإن کانَ یُحِبُّ أهلَ طاعَةِ اللّهِ وَیُبغِضُ أهلَ مَعصِیَتِهِ فَفیکَ خَیرٌ وَاللّهُ یُحِبُّکَ وَإن کانَ یُبغِضُ أهلَ طاعَةِ اللّهِ وَیُحِبُّ أهلَ مَعصِیَتِهِ لَیسَ فیکَ خَیرٌ وَاللّهُ یُبغِضُکَ وَالمَرءُ مَعَ مَن أحَبَّ؛ اگر مى خواهى بدانى انسان خوبى هستى یا نه، به قلبت نگاه کن، اگر اهل طاعت خدا را دوست دارى و اهل معصیتش را دشمن، بدان انسان خوبى هستى، و خدا تو را دوست دارد، و اگر اهل طاعتش را دشمن مى دارى و اهل معصیتش را دوست، چیزى در تو نیست و خدا تو را دشمن مى دارد، و انسان همیشه با کسى است که او را دوست دارد».(2)
دوستانى که در معاشرت ها به دیگران تعدّى نمى کنند(3)
در آیه 24 سوره ص مى خوانیم: (... وَاِنَّ کَثِیراً مِّنْ الْخُلَطَاءِ لَیَبْغِی بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ اِلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَقَلِیلٌ مَّا هُمْ...)؛ «... و بسیارى از شریکان (و دوستان) به یکدیگر ستم مى کنند، مگر کسانى که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده اند؛ امّا عدّه آنان کم است!».