معارف بوک

الَّذینَ لا خَوفٌ عَلَیهِم وَلا هُم یَحزَنونَ؛ خوشا به حال پیروان امام قائم که در غیبتش (با خودسازى) انتظار ظهورش را مى کشند و هنگام ظهورش مطیع فرمان اویند، آن ها اولیاى خدا هستند همان ها که نه ترسى دارند و نه غمى».(1)
یکى از دوستان امام صادق (علیه السلام) نقل مى کند که امام (علیه السلام) فرمود: پیروان این مکتب در لحظات آخر عمر چیزهایى مى بینند که چشم شان با آن روشن مى شود. راوى مى گوید: من اصرار کردم چه چیز مى بینند؟ و این سخن را بیش از ده بار تکرار کردم، ولى در هر بار امام (علیه السلام) تنها به این جمله قناعت مى کرد که «مى بینند»...! در آخر مجلس مرا صدا زد و فرمود: مثل اینکه اصرار دارى بدانى چه چیز را مى بینند؟ گفتم: آرى، قطعاً!... سپس گریستم.
امام (علیه السلام) به حال من دلسوزى کرد و گفت: آن دو نفر را مى بینند. اصرار کردم کدام دو نفر؟ فرمود: پیامبر (صلی الله علیه و آله) و على (علیه السلام) را. هیچ انسان باایمانى چشم از جهان نمى پوشد مگر اینکه این دو بزرگوار را خواهد دید که به او بشارت مى دهند. سپس فرمود: این را خداوند در قرآن بیان کرده. در سوره یونس، آنجا که مى گوید: (الَّذِینَ آمَنُواْ وَکَانُواْ یَتَّقُونَ * لَهُمُ الْبُشْرَى فِی الْحَیاةِ الدُّنْیَا وَفِی الآخِرَةِ).(2)
به مضمون همین روایت، روایات دیگرى نیز داریم.
روشن است که این روایات اشاره به قسمتى از بشارت هاى افراد باایمان و با تقواست، نه همه آن بشارت ها، و نیز روشن است که این مشاهده، مشاهده جسم مادى نیست، بلکه مشاهده جسم برزخى با دید برزخى است، زیرا مى دانیم که در جهان برزخ که فاصله اى است میان این جهان و سراى آخرت، روح انسان بر جسم برزخى اش باقى مى ماند.