تر و خشک را با هم مى سوزاند و حتى یک مؤمن را در میان یک گروه عظیم سرکش و یاغى نادیده مى گیرد، اضافه مى کند: ما پس از آماده شدن مقدمات مجازات اقوام گذشته «فرستادگان خود و کسانى را که به آن ها ایمان آوردند نجات و رهایى مى بخشیم»؛ (ثُمَّ نُنَجِّى رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُواْ).
و در پایان مى گوید: این به اقوام گذشته و رسولان و مؤمنان پیشین اختصاص نداشته است، بلکه «همین گونه تو و ایمان آوردندگان به تو را نجات خواهیم بخشید و این حقّى است بر ما، حقّى مسلّم و تخلف ناپذیر»؛ (کَذَلِکَ حَقّاً عَلَیْنَا نُنجِ الْمُؤْمِنِینَ).
اگر هشدار مؤثر نیفتد(1)
در آیات 94 و95 سوره اعراف مى خوانیم: (وَمَا أَرْسَلْنَا فِى قَرْیَةٍ مِّن نَّبِىٍّ اِلاَّ أَخَذْنَا أَهْلَهَا بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ یَضَّرَّعُونَ * ثُمَّ بَدَّلْنَا مَکَانَ السَّیِّئَةِ الْحَسَنَةَ حَتَّى عَفَواْ وَّقَالُواْ قَدْ مَسَّ آبَاءنَا الضَّرَّاءُ وَالسَّرَّاءُ فَأَخَذْنَاهُم بَغْتَةً وَهُمْ لاَ یَشْعُرُونَ)؛ «و ما در هیچ شهر و آبادیى پیامبرى نفرستادیم مگر اینکه اهل آن را به سختى ها و رنج ها گرفتار ساختیم؛ شاید (به خود آیند، و به سوى خدا) بازگردند و تضرع کنند! سپس (هنگامى که این هشدارها در آنان اثر نگذاشت)، نیکى (و فراوانى نعمت و رفاه) را به جاى بدى قرار دادیم؛ آن چنان که فزونى گرفتند (و مغرور شدند،) و گفتند: (تنها ما نبودیم که گرفتار این مشکلات شدیم؛) به پدران ما نیز ناراحتى و شادمانى رسید. چون چنین شد، آنها را ناگهان (به سبب اعمالشان) گرفتیم (و مجازات کردیم)، در حالى که درک نمى کردند».