اسلامى در تمام زمینه هاى زندگى مادى و معنوى است و به همه مسلمانان تأکید مى کند که آنچه را نمى دانند از اهل اطلاعش بپرسند و در مسائلى که آگاهى ندارند دخالت نکنند.
بنابراین، قرآن نه تنها «مسأله تخّصص» را در زمینه مسائل اسلامى و دینى به رسمیّت شناخته، بلکه در همه زمینه ها مورد قبول و تأکید قرار داده است و روى این حساب بر همه مسلمانان لازم است که در هر عصر و زمان، افراد آگاه و صاحب نظر در همه زمینه ها داشته باشند که اگر کسانى مسائلى را نمى دانند به آن ها مراجعه کنند.
ولى ذکر این نکته نیز لازم است که باید به متخصصان و صاحب نظرانى مراجعه کرد که صداقت و درستى و بى نظرى آن ها ثابت و محّقق است. آیا ما هرگز به یک طبیب آگاه و متخصص در رشته خود که از صداقت و دستکارى اش در همان کار خود، مطمئن نیستیم مراجعه مى کنیم؟ لذا در مباحث مربوط به تقلید و مرجعیت، صفت عدالت را در کنار اجتهاد و یا اعلمیت قرار داده اند، یعنى مرجع تقلید هم باید عالم و آگاه به مسائل اسلامى باشد و هم باتقوا و پرهیزکار.
«علم»، پایه «ایمان»(1)
خداوند در آیه پنجاه و ششم سوره روم مى فرماید:
(وَقَالَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَالْإِیمَانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِى کِتَابِ اللَّهِ اِلَى یَوْمِ الْبَعْثِ...)؛ «ولى کسانى که علم و ایمان به آن ها داده شده مى گویند: شما به فرمان خدا تا روز قیامت (در عالم برزخ) درنگ کردید...».
مقدم داشتن «علم» بر «ایمان» به این دلیل است که علم پایه ایمان است. اینکه