در دوران جاهلیت که براى زن هیچ گونه اهمیتى قائل نبودند، تنها نسب را از طرف پدر مى دانستند، ولى اسلام قلم بطلان بر این فکر جاهلى کشیده، اما متأسفانه بعضى از نویسندگانى که علاقه درستى به ائمه اهل بیت (علیهم السلام) نداشتند کوشش مى کردند این موضوع را انکار کنند و از گفتن ابن رسول الله به آن ها خوددارى نمایند و سنن جاهلى را زنده سازند، اتفاقاً این موضوع در زمان خود ائمه (علیهم السلام) مطرح بوده و آن ها با همین آیه که دلیل دندان شکنى محسوب مى شود به آن پاسخ مى گفتند.
2. چرا نام این پیامبران در سه گروه در سه آیه بیان شده است؟
بعضى از مفسران احتمال داده اند که گروه اول یعنى داود و سلیمان و ایوب و یوسف و موسى و هارون، این شش نفر، از پیامبرانى بودند که علاوه بر مقام نبوت و رسالت، داراى حکومت و زمامدارى نیز بودند و شاید جمله (وَکَذَلِکَ نَجْزِى الْمُحْسِنِینَ) که بعد از ذکر نام این ها آمده است به علت نیکى هاى فراوانى بوده که در دوران حکومت خود به مردم کردند. گروه دوم، یعنى زکریا و یحیى و عیسى و الیاس، از پیامبرانى بودند که در زهد و بى اعتنایى به دنیا ـ علاوه بر مقام نبوت و رسالت ـ نمونه بودند. جمله (کُلٌّ مِّنَ الصَّالِحِینَ) بعد از ذکر نام آن ها مى تواند اشاره به همین حقیقت باشد.
گروه سوم، یعنى اسماعیل و الیسع و یونس و لوط این امتیاز را داشتند که دست به مهاجرت دامنه دارى زدند و براى تحکیم آیین خدا برنامه هجرت را عملى ساختند، و ذکر جمله (وَکُلّاً فضَّلْنَا عَلَى الْعَالَمِینَ) (بنابر اینکه اشاره به این چهار نفر باشد نه به تمام پیامبرانى که در این سه آیه گفته شده است) مى تواند اشاره به همین سیر آن ها در جهان و در میان اقوام مختلف باشد.