این نیز قابل توجه است که این دستور، مخصوص پیامبر (صلی الله علیه و آله) نیست، بلکه همه منادیان راه حق را شامل مى شود، تا نیروهاى ارزشمند تبلیغى خود را تنها در زمینه هایى صرف کنند که امید اثر وجود دارد، اما دنیاپرستان مغرور سیاه دل که هیچ امیدى به هدایت شان نیست باید بعد از اتمام حجت آن ها را به حال خود رها ساخت، تا خداوند درباره آن ها داورى کند.
اهمیت مبارزات منطقى و عقیدتى(1)
در آیه 52 سوره فرقان مى خوانیم: (فَلا تُطِعِ الْکَافِرِینَ وَجَاهِدْهُم بِهِ جِهَاداً کَبِیراً)؛ «بنابراین از کافران اطاعت مکن و به وسیله قرآن با آنان مبارزه و جهاد بزرگى بنما».
«جهاد کبیر» تعبیر گویایى است از اهمیت برنامه یک مبارزه سازنده الهى.
جالب اینکه در آیه فوق، این عنوان به قرآن داده شده و یا به تعبیر دیگر: به عمل کسانى که به وسیله قرآن با کژى ها و انحرافات و آلودگى ها مبارزه مى کنند. این تعبیر از یک سو اهمیت مبارزات منطقى و عقیدتى را روشن مى سازد و از سوى دیگر عظمت مقام قرآن را.
در بعضى از روایات آمده است که «ابوسفیان» و «ابوجهل» وبعضى دیگر از سران شرک، شبى از شب ها جداگانه براى شنیدن آیات قرآن به طور مخفیانه، هنگامى که پیامبر (صلی الله علیه و آله) مشغول نماز بود مخفیانه و بى خبر از یکدیگر به نزدیکى خانه او رفتند و هر یک در محلى پنهان شده، مدتى طولانى آیات قرآن را از پیامبر (صلی الله علیه و آله) شنیدند. هنگامى که پراکنده شدند سپیده صبح دمیده بود و آن ها هنگام بازگشت، به طور اتفاقى از یک راه آمدند و رازشان فاش شد و به سرزنش همدیگر پرداختند و تأکید کردند که چنین کارى نباید تکرار شود، چراکه اگر بعضى از جاهلان این صحنه را بینند باعث شک و تردیدشان خواهد شد.