و «تقریر» معصوم، یعنى پیشوایان معصوم سخن و عمل و سکوتشان همه حجت و راهنماست، و نیز به همین دلیل است که عصمت در تمام پیامبران و امامان شرط است تا الگوهایى در همه زمینه ها باشند.
قرآن نیز بر این مسأله مهم صحّه گذاشته و الگوها و سرمشق هایى در همه زمینه ها براى مؤمنان معرفى مى کند، ازجمله در آیات مورد بحث که دو بار از ابراهیم (علیه السلام) و یارانش سخن مى گوید، و در سوره احزاب، شخص پیامبر (صلی الله علیه و آله) را به عنوان الگو و اسوه، به مسلمانان معرفى مى نماید.
در جنگ پرمخاطره احزاب، در ایّامى که مسلمانان، سخت در بوته آزمایش قرار گرفته بودند و حوادث کوبنده نیرومندترین افراد را به لرزه درمى آورد، خداوند پیامبر (صلی الله علیه و آله) را به عنوان الگو و اسوه اى از استقامت و ایمان و اخلاص، و آرامش در میان طوفان، معرّفى مى کند و البتّه این امر منحصر به میدان «احزاب» نبود، بلکه در همه جا پیامبر (صلی الله علیه و آله) سرمشق عظیمى براى مسلمانان محسوب مى شد.
شعار «کُونُوا دُعاةَ النّاسِ بِأعمالِکُم وَ لا تَکونوا دُعاةً بِألسِنَتِکُم؛ مردم را با اعمال خویش به سوى خدا دعوت کنید نه با زبان خود» که از حدیث امام صادق (علیه السلام) گرفته شده،(1) دلیل بر این است که همه مسلمانان راستین نیز خود باید الگو و اسوه براى دیگران باشند و با زبان عمل، اسلام را به دنیا معرفى کنند، که اگر این کار مى شد، اسلام عالم گیر شده بود!
راست قامتان جاده توحید(2)
در آیه 22 سوره ملک مى خوانیم: (أَفَمَن یَمْشِى مُکِبّاً عَلَى وَجْهِهِ أَهْدَى أَمَّن یَمْشِى