معارف بوک

کسانى که با روح حق طلبى به سراغ قرآن مى آمدند هدایت و شفا از آن مى یافتند، بیمارى هاى اخلاقى و روحى آن ها در شفاخانه قرآن درمان مى شد، سپس بار سفر را مى بستند و در پرتو نور هدایت قرآن با سرعت به سوى کوى دوست حرکت مى کردند، اما لجوجان متعصب، و دشمنان حق و حقیقت، و آن هایى که از قبل تصمیم خود را بر مخالفت با انبیا گرفته بودند چه بهره اى مى توانستند از آن بگیرند؟
آن ها همچون کوران و کرانى بودند که در نقطه دوردستى قرار داشتند، آن ها گرفتار ناشنوایى و نابینایى مضاعف بودند، هم از نظر ابزار دید و شنود و هم از نظر بعد مکان! بعضى از مفسران نقل کرده اند که اهل لغت درباره کسى که مى فهمد مى گویند: «انت تسمع من قریب» (تو از نزدیک مى شنوى) و براى کسى که نمى فهمد مى گویند: «انت تنادى من بعید» (تو از دور صدا زده مى شوى که اگر همهمه اى نیز بشنوى مفهوم مطالب را درک نمى کنى).(1)

قرآن، نسخه شفابخش(2)
در آیه 82 سوره اسراء خداى متعال مى فرماید:
(وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِینَ وَلاَ یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إلاَّ خَسَاراً)؛ «و از قرآن، آنچه شفا و رحمت براى مؤمنان است، نازل مى کنیم؛ ولى ستمکاران را جز خسران (و زیان) نمى افزاید».

نکته ها:
1. مفهوم کلمه «مِن» در «مِن القرآن»
مى دانیم که کلمه «من» در این گونه موارد، براى تبعیض مى آید، ولى از آنجا که