معارف بوک

انسان باید به علم خود بنگرد که آن را از چه کسى گرفته است(1)
خداوند حکیم در قرآن کریم مى فرماید: (فَلْیَنْظُرِ الْإِنسَانُ اِلَى طَعَامِهِ)؛ «انسان باید به غذاى خویش (و آفرینش آن) بنگرد».(2)
نزدیک ترین اشیاى خارجى به انسان غذاى اوست که با یک دگرگونى، جزء بافت وجود او مى شود و اگر به او نرسد به زودى راه فنا را پیش مى گیرد، به همین دلیل قرآن از میان تمام موجودات روى مواد غذایى، آن هم موادى که از طریق گیاهان و درختان، عاید انسان مى شود تکیه کرده است.
روشن است که منظور از «نگاه کردن» تماشاى ظاهرى نیست، بلکه به معنى دقت و اندیشه در ساختمان این مواد غذایى، و اجزاى حیات بخش آن، و تأثیرات شگرفى است که در وجود انسان دارد و سپس اندیشه درباره خالق آن هاست.
و اینکه بعضى احتمال داده اند که مراد، نگاه ظاهرى است، نگاهى که باعث تحریک غده هاى بزاقى دهان مى شود، درنتیجه به هضم غذا کمک مى کند بسیار بعید به نظر مى رسد، زیرا آیه به قرینه آیات قبل و بعد اصلاً در مقام بیان این گونه مسائل نیست، منتها بعضى از دانشمندان غذاشناس که قرآن را تنها از زاویه محدود مسائل شخصى خود مى نگرند طبیعى است چنینى پندارى درباره آیه فوق داشته باشند.