معارف بوک

وُدّاً» قالَ: مَحَبَّةً فی قُلوبِ المومِنینَ؛ آیه (اِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا...) درباره على بن ابى طالب (علیه السلام) نازل شده و معنى آن این است که خدا محبت او را در دل هاى مؤمنان قرار مى دهد.(1)
ج) کتاب صواعق از «محمد بن حنفیه» در تفسیر این آیه چنین نقل مى کند: «لایَبقى مومِنٌ إلّا وَفی قَلبِهِ وُدٌّ لِعَلِىٍّ وَلاِهلِ بَیتِهِ؛ هیچ فرد باایمانى پیدا نمى شود مگر اینکه در درون قلبش، محبت على و خاندان اوست».(2)
د) شاید به همین دلیل در روایت صحیح و معتبر از خود امیرمؤمنان على (علیه السلام) چنین نقل شده است: «لَو ضَرَبتُ خَیشومَ المومِنِ بِسَیفی هذا عَلى أن یُبغِضَنی ما أبغَضَنی وَلَو صَبَبتُ الدُّنیا بِجَمّاتِها عَلَى المُنافِقِ عَلى أن یُحِبَّنی ما أحَبَّنی وَذلِکَ أنَّهُ قُضِىَ فَانقَضَى عَلى لِسانِ النَّبیّ الاُمِّىِّ (صلی الله علیه و آله) أنَّهُ قالَ لا یُبغِضُکَ مومِنٌ وَلا یُحِبُّکَ مُنافِقٌ؛ اگر با این شمشیرم بر بینى مؤمن بزنم که مرا دشمن بدارد هرگز دشمن نخواهد داشت، و اگر تمام دنیا (و نعمت هایش) را در کام منافق فرو ریزم که مرا دوست بدارد، دوست نخواهد داشت، زیرا پیامبر (صلی الله علیه و آله) عنوان یک حکم قاطع به من فرموده است: اى على! هیچ مؤمنى تو را دشمن نخواهد داشت و هیچ منافقى محبت تو را در دل نخواهد گرفت!».(3)
هـ) در حدیثى از امام صادق (علیه السلام) مى خوانیم که پیامبر (صلی الله علیه و آله) در آخر نماز خود با صداى بلند، به اندازه اى که مردم مى شنیدند در حق امیرمؤمنان على (علیه السلام) چنین دعا کرد: «اللهم هب لعلى المودة فى صدور المؤمنین، وَالهیبة وَالعظمة فى صدور المنافقین فانزل الله انّ الذین آمنوا...؛ خداوندا! محبت على (علیه السلام) را در دل هاى مؤمنان