صفحه ٤٣٥

تفسیر
از آنجا که در آیات گذشته مجازات شدیدى براى زن و مرد زناکار بیان شده بود و ممکن است این موضوع دستاویزى براى افراد مغرض و بى تقوا شود که از این طریق افراد پاک را مورد اتهام قرار دهند، بلافاصله بعد از بیان مجازات شدید زناکاران، مجازات شدید تهمت زنندگان را نیز که درصدد سوءاستفاده از این حکم هستند بیان مى کند، تا حیثیت و حرمت خانواده هاى پاک دامن از خطر این گونه اشخاص مصون بماند و کسى جرأت تعرض به آبروى مردم پیدا نکند.
نخست مى گوید: «کسانى که زنان پاک دامن را به عمل منافى عفت متهم مى کنند باید براى اثبات این ادعا چهار شاهد (عادل) بیاورند، اگر نیاورند هر یک از آن ها را هشتاد تازیانه بزنید!»؛ (وَالَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِینَ جَلْدَةً).
و به دنبال این مجازات شدید، دو حکم دیگر نیز اضافه مى کند: «و هرگز شهادت آن ها را نپذیرید»؛ (وَلا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَدا).
«و آن ها فاسقان اند»؛ (وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ).
بر این اساس، نه تنها این گونه افراد را تحت مجازات شدید قرار مى دهد، بلکه در درازمدت نیز سخن و شهادتشان را از ارزش و اعتبار مى اندازد، تا نتوانند حیثیت پاکان را لکه دار کنند. به علاوه داغ فسق بر پیشانى شان مى نهد و در جامعه رسوایشان مى کند. این سخت گیرى درمورد حفظ حیثیت مردم پاک دامن، منحصر به اینجا نیست و در بسیارى از تعلیمات اسلام منعکس است و همگى از ارزش فوق العاده اى حکایت مى کند که اسلام براى حیثیت زن و مرد باایمان و پاکدامن قائل شده است.
در حدیثى از امام صادق (علیه السلام) مى خوانیم: «إذَا اتَّهَمَ المومِنُ أخاهُ انماثَ الإیمانُ مِن قَلبِهِ کَما یَنماثُ المِلحُ فِى المَاءِ؛ هنگامى که مسلمانى برادر مسلمانش را به چیزى که در او نیست متهم مى سازد ایمان در قلب او ذوب مى شود، همانند ذوب شدن