معارف بوک

امیرمؤمنان على (علیه السلام) در نهج البلاغه مى فرماید: «إنَّهُ مَن وُسِّعَ عَلَیهِ فى ذاتِ یَدِهِ فَلَم یَرَ ذلِکَ اسْتِدراجآ فَقَد أمِنَ مَخوفاً؛ کسى که خداوند به مواهب و امکاناتش وسعت بخشد، و او آن را مجازات استدراجى نداند، از نشانه خطر غافل مانده است».(1)
و نیز از همان امام (علیه السلام) در کتاب روضه کافى نقل شده که فرمود: «زمانى فرا مى رسد که هیچ چیز در آن زمان، پنهان تر از حق، و آشکارتر از باطل، و فزون تر از دروغ بر خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله) نیست، تا آنجا که افرادى به مجرد اینکه آیه اى از قرآن را مى شنوند (آن را تحریف کرده و) از آیین خدا خارج مى شوند و پیوسته از آیین این زمامدار به آیین زمامدار دیگر و از دوستى یکى به دوستى دیگرى و اطاعت سلطانى به اطاعت سلطان دیگر، و از پیمان یکى به دیگرى منتقل مى گردند و سرانجام از راهى که متوجه نیستند گرفتار مجازات استدراجى پروردگار مى شوند».(2)
امام صادق (علیه السلام) مى فرماید: «کَم مِن مَغرورٍ بِما قَد أنعَمَ اللّهُ عَلَیهِ وَ کَم مِن مُستَدرَجٍ بِسَترِ اللّهِ عَلَیهِ وَ کَم مِن مَفتونٍ بِثَناءِ النّاسِ عَلَیهِ؛ چه بسیارند کسانى که براثر نعمت هاى پروردگار مغرور مى شوند، و چه بسیارند گنهکارانى که خداوند بر گناهشان پرده افکنده، ولى با ادامه گناه به سوى مجازات پیش مى روند، و چه بسیارند کسانى که از ثناخوانى مردم فریب مى خورند».(3)
همچنین از همان امام (علیه السلام) در تفسیر آیه فوق چنین نقل شده که فرمود: «هُوَ العَبدُ یُذنِبُ الذَّنبَ فَتُجَدَّدُ لَهُ النِّعمَةُ مَعَهُ تُلهِیهِ تِلکَ النِّعمَةُ عَنِ الاستِغفارِ عن ذلِکَ الذَّنبِ؛ منظور از این آیه، بنده گنهکارى است که پس از انجام گناه، خداوند او را مشمول نعمتى قرار مى دهد، ولى او نعمت را به حساب خوبى خود گذاشته و آن نعمت،