در اینجا بسیارى از مفسران ومحدثان نقل کرده اند که روزى رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بر فراز منبر مشغول خواندن خطبه بود. حسن و حسین (علیهما السلام) که در دوران کودکى بودند وارد شدند در حالى که پیراهن هاى سرخى به تن داشتند، گاهى هنگام راه رفتن لغزش پیدا کرده مى افتادند، همین که چشم رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به آن ها افتاد خطبه خود را قطع کرد و از منبر فرود آمد و آن ها را در بغل گرفت و به فراز منبر برد و بر دامان خود نشانید و بعد فرمود: «خداوند عزّوجلّ درست فرموده است که مى گوید: (اِنَّمَا أَمْوَالُکُمْ وَأَوْلادُکُمْ فِتْنَةٌ) من هنگامى که نظر به این دو کودک کردم که راه مى روند و مى لغزند، شکیبایى نکردم و گفتارم را قطع نمودم و آن ها را برداشتم. حضرت سپس به خطبه خود ادامه داد.(1)
باید توجه داشت که «فتنه» و آزمایش، گاه آزمون خیر است و گاه آزمون شرّ، و در اینجا مى تواند آزمون خیر باشد به این معنى که خدا مى خواهد پیامبرش را بیازماید که هنگام اشتغال به خطبه، آن هم بر فراز منبر آیا ممکن است از حال این دو فرزند که جگرگوشه هاى زهرا (علیها السلام) هستند وهر کدام در آینده مقام والایى خواهند داشت غافل شود، یا ابهت و شکوه خطبه مانع از ابراز عاطفه و محبت نخواهد گشت، وگرنه مسلم است که پیامبر (صلی الله علیه و آله) از یاد خدا و انجام مسئولیت سنگین تبلیغ و هدایت، به خاطر محبت فرزندان هرگز غافل نمى شد. به هر حال این عمل پیامبر (صلی الله علیه و آله) هشدارى بود به همه مسلمانان تا موقعیت این دو فرزند على (علیه السلام) و فاطمه (علیها السلام) را بشناسند.
لذا در حدیثى که در منابع معروف اهل سنت نقل شده مى خوانیم که «براء ابن عازب» (صحابى معروف) مى گوید: «رَأیتُ الحَسَنَ بن عَلِىٍّ عَلى عاتِقِ النَّبِىِّ (صلی الله علیه و آله) وَهُوَ یَقُولُ: أللّهُمَّ إنِّى اُحِبُّهُ فَأحِبَّهُ؛ حسن بن على (علیه السلام) را دیدم که نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله)
تعلیم و تربیت در تفسیر نمونه ج1
بخش دوم: تربیت و سازندگى/ نظام خانواده