«سفرة» (بر وزن طلبه) جمع «سافر» از ماده «سفر» (بر وزن قمر) در اصل به معنى پرده بردارى از چیزى است، و لذا به کسى که میان اقوام رفت و آمد دارد تا مشکلات آن ها را حل کند و از مبهمات پرده بردارد «سفیر» گفته مى شود. به شخص نویسنده نیز «سافر» مى گویند، چراکه پرده از روى مطلبى برمى دارد.
بنابراین، منظور از «سفره» در اینجا فرشتگان الهى است که سفیران وحى یا کاتبان آیات او هستند.
بعضى گفته اند: منظور از «سفره» در اینجا حافظان و قاریان و کاتبان قرآن، و علما و دانشمندانى هستند که این آیات او را در هر عصر و زمانى از دستبرد شیاطین محفوظ مى دارند.
ولى این تفسیر بعید به نظر مى رسد، چراکه در این آیات، سخن از زمان نزول وحى و عصر پیامبر (صلی الله علیه و آله) است نه آینده.
ولى در حدیثى از امام صادق (علیه السلام) مى خوانیم که فرمود:
«الحافِظُ لِلقُرآنِ العامِلُ بِهِ مَعَ السَّفَرَةِ الکِرامِ البَرَرَةِ؛ کسى که حافظ قرآن باشد و به آن عمل کند با سفیران بزرگوار فرمانبردار الهى خواهد بود».(1)
این تعبیر به خوبى نشان مى دهد که حافظان و مفسران و عاملان به قرآن در ردیف این سفره و همگام آن ها هستند، نه اینکه خود آن ها مى باشند و این یک واقعیت است که وقتى این دانشمندان و حافظان، کارى شبیه فرشتگان و حاملان وحى انجام دهند در ردیف آن ها قرار مى گیرند.
به هر حال از مجموع این گفتار استفاده مى شود که تمام کسانى که در راه حفظ قرآن و احیاى آن مى کوشند مقامى والا همچون مقام فرشتگان «کرام برره» دارند. «کرام» جمع «کریم» به معنى «عزیز و بزرگوار» است و اشاره به عظمت فرشتگان
تعلیم و تربیت در تفسیر نمونه ج1
بخش دوم: تربیت و سازندگى/ نقش قرآن در تربیت انسان