معارف بوک

صحیح نیست، بلکه این آیات وسیله اى است براى بیدارى و یادآورى و آگاهى و ایمان، و دلیل آن در خودش نهفته است، چراکه هرکس به آن نزدیک مى شود جز معاندان لجوج این اثر را در خود احساس مى کند.
سپس مى افزاید: «هر کس بخواهد، از آن پند مى گیرد»؛ (فَمَن شَاء ذَکَرَهُ).
این تعبیر، هم اشاره اى است به اینکه اکراه و اجبارى در کار نیست، و هم دلیلى است بر آزادى اراده انسان که تا نخواهد و تصمیم به قبول هدایت نگیرد نمى تواند از آیات قرآن بهره ببرد.
«سپس مى افزاید: این کلمات بزرگ الهى در صحائف (الواح و اوراق) با ارزشى ثبت است»؛ (فِى صُحُفٍ مُّکَرَّمَةٍ).
«صحف» جمع «صحیفه» به معنى «لوح» یا «ورقه» و یا چیز دیگرى است که در آن مطلبى را مى نویسند، و این تعبیر نشان مى دهد که آیات قرآنى قبل از نزول بر پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در الواحى نوشته شده و فرشتگان وحى آن را با خود مى آوردند، الواحى بسیار گران قدر و پرارزش.
و اینکه بعضى گفته اند: منظور از این «صحف» کتب انبیاى پیشین است، به ظاهر با آیات قبل و بعد سازگار نیست. همچنین این نیز که گفته شده که منظور از آن، «لوح محفوظ» است، مناسب به نظر نمى رسد، زیرا «صحف» به صورت صیغه جمع درمورد «لوح محفوظ» به کار نرفته است.
بعد مى فرماید: «این صحائف و الواح، والاقدر و پاکیزه است»؛ (مَرْفُوعَةٌ مُّطَهَّرَةٌ) بالاتر از آن است که دست نااهلان به سوى آن دراز شود یا قادر به تحریف آن باشند، و پاک تر از آن است که دست ناپاکان آن را آلوده کند، و نیز پاک است از هرگونه تناقض و تضاد و شک و شبهه.
از این گذشته، «این آیات الهى در دست سفیرانى است»؛ (بِأَیْدِى سَفَرَةٍ).
«سفیرانى والامقام، و مطیع و فرمانبردار و نیکوکار»؛ (کِرَامٍ بَرَرَةٍ).