توبه قرار دادم، يا فرمود: توبه را برايشان گستردم، تا آنکه نفس به اينجا [يعني گلوگاه] رسد. عرض کرد: پروردگارا، مرا بس است.(110)
در آخر مناجات حضرت با ذکر صفاتي که مناسب مقام رحمت و مغفرت الاهي است و با اصرار و التماس به درگاه خداوند مي گويند: يا مُجيبَ الْمُضْطَرِّ، يا کاشِفَ الضُّرِّ، يا عَظيمَ الْبِرِّ، يا عَليماً بِما فِى السِّرِّ، يا جَميلَ السِّتْرِ، اِسْتَشْفَعْتُ بِجُودِک وَکرَمِک اِلَيْک، وَتَوَسَّلْتُ بِجَنابِک [جَنانِک] وَتَرَحُّمِک لَدَيْک، فَاسْتَجِبْ دُعآئى، وَلا تُخَيِّبْ فيک رَجآئى،وَتَقَبَّلْ تَوْبَتى، وَکفِّرْ خَطيئَتى بِمَنِّک وَرَحْمَتِک يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ؛ «اي دادرس پريشان دل درمانده، اي برطرف کننده رنج و زيان، اي بزرگ احسان گر و اي داناي راز نهان و کسي که نيکوي پرده پوش بر گناهاني، جود و کرمت را به پيشگاهت به شفاعت طلبيده ام و به مهرباني و رحمتي که نزد توست توسل مي جويم، پس دعايم را اجابت کن و از آستان لطف و مهرت نااميدم مساز و توبه ام را بپذير و به کرم و رحمتت خطايم را جبران فرماي، اي مهربان ترين مهربانان».
حضرت در اين فراز قبل از بيان درخواست هاي خود پنج صفت از صفات نيکوي خداوند را برمي شمارد:
1. اجابت کننده درماندگان: مضطر و درمانده کسي است که پناهي نمي يابد و تمام درها را به سوي خود بسته مي يابد و چون کسي است که در درون آتش قرار گرفته و راهي براي خاموش کردن آن نمي يابد، يا در دريا غرق گشته و امواج او را دربرگرفته و تواني براي رهايي از دام امواج ندارد. اما در هنگامه اي که همه درها به روي انسان بسته است و اسباب از فراچنگ انسان خارج گشته اند و انسان از هر نظر مضطر و درمانده است، تنها کسي که قفل هاي ناگشوده مشکلات و سختي ها را مي گشايد و درهاي رهايي و رحمتش را به روي انسان درمانده مي گشايد، خداوند است. خداوند دراين باره