گسترش رحمت و ريزش پياپي نعمت ها و رازپوشي خداوند
خداوند متعال فياض مطلق و داراي رحمت بي نهايت است و همه موجودات به فراخور ظرفيتشان از رحمت و بخشش هاي او بهره مندند. انسان نيز برخوردار از مواهب و نعمت هاي الاهي است و کرم و لطف الاهي او را دربرگرفته است. قبل از اينکه بنده از خداوند درخواستي داشته باشد، خداوند باران فضل و کرم خويش را بر او مي باراند و بسياري از نعمت هاي خويش را در اختيارش مي گذارد. حضرت از خداوند درخواست مي کنند که نعمت هايي که بدون سؤال و درخواست در اختيار ايشان نهاده به کمال و انجام برساند، و با مشاهده کوتاهي در بندگي و به عنوان مجازات و تنبيهْ آنها را نستاند، و کماکان پرده از اسرار و اعمالي که فاش شدنشان انسان را در پيشگاه خلايق رسوا و خوار مي سازد برندارد. تقدير و تدبير الاهي ايجاب مي کند که انسان در راستاي پيمودن مسير تکامل و انجام وظايف بندگي از اعتبار و شخصيت مطلوبي در نزد ديگران برخوردار باشد. اگر حريم شخصيت او شکسته شود و عيوبش آشکار گردد، مورد بي اعتنايي ديگران قرار مي گيرد و بي آبرو مي شود و اين رسوايي و بي آبرويي باعث مي گردد که از ديگران فاصله بگيرد و در انتظار به سر رسيدن زندگيِ آکنده از ننگ و عار خود به سر برد. در اين صورت، او نه حال و انگيزه بندگي و عمل به وظايف خويش را دارد و نه ديگران فرصت ايفاي نقش سازنده و انجام وظايف را در اختيارش مي گذارند.
همه انسان ها، اعم از کافر و مؤمن در پي آن هستند که مورد احترام مردم باشند و با آبرومندي در جامعه زندگي کنند و داشتن آبرو و برخورداري از احترام در بين مردم را نعمتي بزرگ به حساب مي آورند. تفاوت در اين است که کافر چون دنيا و نعمت هاي آن را اصيل مي داند و هدف او رسيدن به دنيا مي باشد، در پي آن است که از آن آبرو و احترام اجتماعي، در جهت رسيدن به خواسته هاي دنيايي خويش استفاده کند. اما آنچه براي مؤمن اصالت دارد آخرت و دستيابي به قرب الاهي است، و از زندگي دنيا و