جايگاه رحمت الاهي و شفاعت در قوانين حکيمانه الاهي
بديهي است که رحمت و مغفرت الاهي و رسيدن به رضوان الاهي مطلوب ماست، اما آنها بدون سبب تحقق نمي يابند و چنان نيست که خداوند بي جهت کسي را مشمول رحمت خود سازد و يا بي جهت کسي را از رحمت خويش محروم گرداند. خداوند حکيم است و رفتار او حکيمانه است و ممکن نيست بي حساب کسي را مشمول رحمت سازد و بدون حساب کسي را بيامرزد و حتّي شفاعت اولياي خود در حق گنهکاران را بي حساب نمي پذيرد و به هرروي در نظام تکوين و تشريع الاهي همه امور داراي حساب دقيق و حکيمانه است. چيزي که هست گاهي ما از حساب و تقدير الاهي بي اطلاعيم. ما در پرتو معرفت به خدا و صفات او و وعده اي که داده است، شرايط و عوامل تحقق بعضي امور را مي شناسيم، مثلاً مي دانيم کسي که در همه عمرش گناهي مرتکب نگشته و همواره در مسير اطاعت خداوند گام برداشته است به بهشت مي رود. بالعکس، مي دانيم کسي که در همه عمرش عبادت و کار نيکي انجام نداده و به خداوند ايمان ندارد و همواره به دشمني با اولياي خدا پرداخته، به جهنم مي رود. پس هم بهشتي شدن انسان ها شرايط و اسبابي دارد و هم جهنمي شدن آنها و کارهاي خداوند گزاف و بي حساب نيست و به اندازه سر سوزني نيز در آنها خطا و اشتباه رخ نمي دهد.
برخي خيال مي کنند که شفاعت بدون حساب و کتاب است و رسول خدا(صلي الله عليه و آله) و حضرت فاطمه زهرا(سلام الله عليها) و ساير پيشوايان معصوم ما بدون حساب مردم را شفاعت مي کنند و آنان را از جهنم نجات مي دهند و روانه بهشت مي گردانند. درصورتي که شفاعت شامل حال کسي مي شود که در زمره دوستان رسول خدا(صلي الله عليه و آله) و ساير معصومين و اولياي خدا باشد و با ايمان بميرد. ممکن است کسي ايمان داشته باشد و در زمره مؤمنان به حساب آيد، اما در نهايت با سوء عاقبت و بدون ايمان از دنيا برود. ممکن است کسي خود بپندارد که ايمان دارد، اما از ايمان حقيقي و واقعي بي بهره باشد. تازه