گرچه از روايات و آموزه هاي ديني استفاده مي شود که راه آخرت طولاني و پرفراز و نشيب است، اما انسان با سعي و تلاش و خودسازي مي تواند آن راه را طي کند و به سلامت به مقصد برسد و پيامبران الاهي و ائمه اطهار(عليهم السلام) آمده اند که مقصد آخرت و قله سعادت و کمال را به ما بنمايانند و ما را در حرکت به سمت آن قله و نقطه فلاح و رستگاري ياري دهند. دراين بين، هرکس در حد همت و تلاش خود هر بخشي از اين راه را به سلامت طي کند، کاري بس ارزشمند انجام داده و چنان نيست که اگر کسي به قله و نقطه فرازين اين مسير نرسيد، به طور کلي از راه بازمانده و کاري صورت نداده است. بلکه هر قدمي که در اين راه برداشته شود، در حد خود مأجور و مبارک است و آثار مثبتي بر آن مترتب مي گردد. البته انسان بايد همت عالي داشته باشد و هدفش معطوف به رسيدن به عالي ترين مقامات قرب خدا گردد و به مراتب نازل آن راه اکتفا نکند.
ويژگي هاي پيش گامان طريق قرب الاهي
از فراز اول مناجات به دست آمد که راه هاي گوناگوني براي وصول به مقصد آخرت و قرب الاهي وجود دارد و نزديک ترين راه به آن مقصد راه مستقيم است و ساير راه ها به اندازه زاويه و قوسي که از راه مستقيم پيدا مي کنند، از مقصد دورتر مي گردند و ما بايد از خداوند بخواهيم که راه نزديک تر و مستقيم را به ما بنماياند و سختي هاي طريق آخرت را براي ما آسان سازد.
پس از آنکه مقصد که قرب الاهي است و نيز نزديک ترين راه وصول به آن را شناختيم و بر فرض که خداوند دعاي ما مبني بر شناساندن نزديک ترين راه به سوي خويش و نيز ياري رساندن به ما در پيمودن آن طريق را به اجابت رساند، مسلماً صرف قرار گرفتن در نزديک ترين راه کافي نيست و به دليل وجود خطرات فراوان در