گفتار سي و سوم: (تصويري از عنايات و توجهات خداوند به بندگان خويش)
مروري بر مطالب پيشين
از بررسي فرازهاي پيشين مناجات المريدين به دست آمد که فراتر از هدف هايي که عموم مردم در مناجات ها و دعاهاي خود در پي رسيدن به آنها هستند، هدفي والاتر به نام قرب به خداوند متعال وجود دارد که اولياء و دوستان خاص خدا در صدد دستيابي به آن هستند. عموم مردم در آرزوي رسيدن به منافع و شادکامي هايي در آخرت هستند که نمونه آنها را در دنيا درک کرده اند و چشيده اند و درخواست رهايي از عذاب ها و رنج هايي در آخرت را دارند که در دنيا نيز به نوعي از آنها احتراز مي جويند. آنان براي رسيدن به ثواب و نعمت هاي بهشتي و نجات از عقاب الاهي و عذاب جهنم به انجام تکاليف و وظايف خويش مبادرت مي ورزند و از اينکه هدفي فراتر از آنها به نام قرب الاهي وجود دارد که از مطلوبيت ذاتي برخوردار مي باشد غافل هستند. در اين راستا، حضرت در مناجات خود به معرفي خداجوياني مي پردازند که اراده رسيدن به قرب الاهي را دارند و براي رسيدن به اين هدف متعالي و از بين راه هاي گوناگوني که براي دستيابي به آن وجود دارد، از خداوند مي خواهند که راه کوتاه تر و کم خطرتر را به آنان بنمايد، تا زودتر به هدف غايي خويش دست يابند. سومين نکته اي که در مناجات