گفتار بيست و سوم: (نسـيم رحمت الهـي)
قبض و بسط دل
چنان که در مباحث پيشين گذشت، لحن سخن امام سجاد(عليه السلام) در آغاز مناجات الراغبين متناسب با حال کسي است که به عواملي که خشم و غضب الاهي را برمي انگيزاند و عذاب الاهي توجه يافته است و ناگاه به صفات رحمت الاهي توسل مي جويد تا حالات رواني خود را متعادل سازد و توازني بين خوف از عذاب الاهي و اميد به رحمت الاهي و آمرزش گناهان برقرار سازد. پس از آن مرحله و در نتيجه توجه به رحمت بي کران خداوند، افق روشني را فراروي خود مي يابد و انوار عظيم و خيره کننده تجليات الاهي که سراسر هستي را فرا گرفته اند مشاهده مي کند و از خود بي خود مي گردد و عالي ترين احساس و آرزوي خود را که قرب الاهي و نوشيدن شراب وصل با معبود است بر زبان جاري مي سازد. اما ناگاه درمي يابد که تا رسيدن به آن آرزو راه درازي در پيش دارد و اکنون بايد متناسب با حالش خواسته هايش را مطرح کند و به تدريج خواسته ها و آرزوهاي بزرگ تر و بزرگ تر را مطرح سازد. بدين سان دست هاي خويش را در پيشگاه خداوند بلند مي کند و مي گويد: خدايا، من خود را در معرض نسيم رحمت تو قرار داده ام و منتظرم نسيم رحمت تو در جانم بنشيند و دلم را از