رأفت الاهي رهنمون مي سازد و به اين حقيقت پي مي برد که خداوند چسان بندگانش را دوست مي دارد که دل آنها را کانون محبت و مهرورزي به يکديگر قرار داده است.
ناب ترين، بي شائبه ترين، خالصانه ترين و عميق ترين آن عواطف، عاطفه و محبت پدر و مادر به فرزند خويش و به خصوص محبت و عاطفه مادر به فرزند است که اگر کسي ادعا کند فقدان آن محبت و عاطفه در مادر نسبت به فرزند خويش، انقراض نسل انسان را در پي دارد، سخني به گزاف نگفته است. وجود آن مهر و محبت ابزار و وسيله اي براي درک و شناخت محدود رحمت و رأفت بي نهايت خداوند است که در پرتو محبت به مخلوقات و بندگان خويش، رشحه اي از محبت خويش را در دل بندگان و مخلوقات و به خصوص در دل مادران و پدران قرار داده تا از اين طريق شادماني و شادکامي آنان برقرار بماند و نيازهاي حياتي عاطفي و روحي تامين شود. بي ترديد تفکر و تأمل در مهر و عطوفت پدر و مادر به فرزند خويش انسان را به مهر و محبت بي کران الاهي و در نتيجه شکرگزاري از درگاه آن معبود بي همتا رهنمون مي سازد.
چرايي توصيه به قدرداني از پدر و مادر و خداوند در کلام خدا
با توجه به طريقيت محبت پدر و مادر براي شناخت محبت الاهي و نعمت هاي بي کران اوست که خداوند قدرداني و شکرگزاري از خود را در رديف شکرگزاري از پدر و مادر قرار مي دهد و همگان را به آن دو فرمان مي دهد و مي فرمايد:
وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَى وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْکرْ لِي وَلِوَالِدَيْک إِلَيَّ الْمَصِيرُ؛(421) «و انسان را درباره پدر و مادرش سفارش کرديم؛ مادرش او را با ناتواني روي ناتواني حمل کرد [به هنگام بارداري هر روز رنج و ناراحتي تازه اي را متحمل مي شد] و پس از دو