کسي که در برابر تلف کردن عمر خود نه فقط چيزي به دست نياورده، بلکه قهر و غضب الاهي را براي خويش فراهم آورده و خود را مستحق عذاب و کيفري ساخته که اگر توبه نکند، در عالم آخرت بدان گرفتار مي گردد، بيش از هرکس بايد از کرده خود پشيمان گردد. اولين اثر اين پشيماني اين است که به آن کار زشت ادامه نمي دهد و تصميم مي گيرد که بعداً نيز بدان دست نيازد و سعادت و آخرت خويش را خراب نسازد. همچنين به تلافي و جبران کارهاي زشت خود مي پردازد و سعي مي کند دل و پرونده اعمال خويش را از زيان و خسارت گناهان پاک کند. اگر در انجام نمازهاي خود کوتاهي کرده و يا اگر روزه نگرفته، قضاي آنها را به جا مي آورد و يا اگر به مال مردم دست اندازي کرده، درصدد جبران برمي آيد. البته اگر کسي پشيمان شد و از کردار ناپسند خود توبه کرد، اما جبران کردار زشت خود را به آينده واگذار کرد، توبه واقعي نکرده است و زيان و خسارت گناه را باور ندارد. آيا وقتي غذايي مسموم است، هيچ عاقلي مي گويد که اکنون اين غذا را مي خورم و فردا از خوردن آن خود داري مي کنم؟ طبيعي است که انسان عاقل براي يک لحظه هم حاضر نمي شود غذاي مسموم بخورد و سلامتي خود را به خطر افکند. مگر کسي که کاملاً در دام شيطان گرفتار شده باشد، نظير افراد معتاد که با وجود خطرات جسمي و رواني و نکبتي که از ناحيه مصرف مواد مخدر متوجه آنان شده، نمي توانند از مصرف آن سم مهلک خانمان سوز دست بکشند!!
موانع توبه
ما بايد بکوشيم به آفت تسويف و به تأخير افکندن توبه گرفتار نگرديم و اگر به اين آفت خطرناک مبتلا شديم و در نتيجه، فرصت ها و سرمايه هاي ارزشمند عمر را از دست داديم و با امروز و فردا کردن اقدامي براي جبران خسارت هاي معنوي نکرديم،